HIEP HIEP…

Ja, veertig worden. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Buiten dat het bereiken van deze mijlpaal, het laatste jaar regelmatig onderwerp van gesprek is geweest tussen mij en mijn mede-ouwe-bok-wordende-lotgenoten (“wat worden we oud he? wat gaat ’t toch hard, ik voel me nog helemaal niet zo, vroeger vond je iemand van 40 oud, ach we mogen blij zijn dat we het halen” *huiver*) EN mijn veel jongere vriendjes en vriendinnetjes (“nou meid, je zou het echt niet zeggen hoor, je bent zo jong als je je voelt toch, ach het is maar een getal” *gniffel*), is ook ‘hoe moet ik het nou vieren’ sinds mijn 39e een belangrijk onderwerp geweest.

Ik wist eigenlijk niet wat ik ermee aan moest. Besluiteloos als ik soms (met enorme regelmaat that is ;o)) ben, wilde ik de ene keer een groot feest in een zaaltje met alles erop en eraan en met iedereen die ik ken, de andere keer ‘het gewoon thuis vieren’ als altijd en soms dacht ik aan een bbq in het park of een ‘ dinertje met alleen intimi’. Op een gegeven moment zei Marcus, die wist dat ik al zat aan mijn hoofd had om over te piekeren, “jij mag het helemaal vergeten” en “ik regel het, vanaf nu niet meer aan denken, je ziet vanzelf wel wat het is geworden”.

Ik moet zeggen dat dit in het begin een zalig gegeven was, ik hoefde me nergens meer druk over te maken, Marcus ging alles regelen en ik hoefde geen besluit meer te nemen. In de loop van juni/juli ging het echter toch een beetje kriebelen. Ik hoorde er helemaal niets over, zou Marcus het nou regelen? Wat zou hij dan regelen? Hij zou dan toch niemand vergeten? En niet veel te veel geld uitgeven? En hij zou het toch niet tijdens de Danceparade doen? Sommige vriendinnen begonnen ook te vragen: “wat doe je met je verjaardag?” Die waren toch niet vergeten door Marcus? Wat is het eigenlijk lastig als je het zelf niet onder controle hebt! Tegen de tijd dat het bijna zover was zat ik constant te vissen bij Marcus en mijn zussie, maar geheel zonder resultaat… wat was dat lastig! Daar zat ik dan met mijn negenendertig jaar, helemaal in het ongewisse!

Uiteindelijk hebben mijn schatjes me ondanks mijn nieuwsgierigheid en verlangen naar controle, toch nog volledig tuk gehad. In de veronderstelling dat mijn zus een weekendje naar het vakantie-adres van haar schoonouders was en daaruit concluderend dat er dat weekend niets zou gebeuren, gingen Marcus en ik uit eten (dacht ik) in een door hem uitgezocht ‘nieuw’ restaurantje. In plaats daarvan voer hij me echter mee naar een zaaltje waar ik werd verrast met slingers, spandoek, gezang en mijn lieve familie en vriendjes en vriendinnetjes… Ik ben eerst enorm geschrokken (toch nog!) en daarna heb ik genoten op mijn eigen ‘bijna-40-feestje’.

Volgens mijn zus en Marcus, ben ik een vreselijk figuur, die op onverbeterlijke wijze zelfs haar eigen ‘surprise-party’ nog probeert te dirigeren.

Maar ze vinden me ook wel lief.
Gelukkig maar.