AL 24 JAAR

We waren 12/13 en zaten op de Mavo. Als we vrij waren dan ‘hingen we rond’ bij het muurtje in onze wijk en probeerden we de dingen die eigenlijk niet mochten. We hadden zo onze eigen belangrijke gespreksonderwerpen en daar hadden we onze eigen speciale woorden voor; het zoenen met jongens noemden we ‘nakken’, vraag me niet meer waarom en vraag me ook maar niet naar de rest van ons repertoire alhoewel ik het dus nog wEL precies weet.

Ik kwam tien dagen te vroeg op haar verjaardag en toen ik dat in de tuin ineens doorhad liep ik achteruit weer terug met het cadeautje achter mijn rug, haar verbaasd achterlatend na mijn vreemde bliksembezoekje. Wat een lol hebben we daar achteraf om gehad… Het songfestival kwam op TV, wij keken samen bij haar thuis en dat was feest. We gingen in onze pyama’s naar de frietkraam en geloofden inene in de Hollandse overwinning toen we elkaar aankeken tijdens de performance van Bil van Dijk. Toen we te oud waren voor een zaterdagavond songfestival, gingen we natuurlijk ‘uit’. Met zijn vieren naar Fenix in Schollevaar bijvoorbeeld en in New Orleans in het centrum hebben we ook aardig wat ‘eerste stapschreden’ gezet.

In de jaren erna gingen we in het dagelijks leven meer onze eigen weg. Maar we bleven wel aan elkaar verbonden, het ene jaar zagen we elkaar 1 keer en het andere jaar weer veel meer. Zo ging dat gewoon bij ons. We zeiden rustig ‘we bellen volgende week’ om er vervolgens 3 maanden tussen te laten zitten. Ik stuurde haar eens 2 jaar achter elkaar een adreswijziging in een Kerstkaart zonder elkaar daar tussendoor ‘live’ gesproken te hebben. En als we elkaar dan spraken dan lagen we juist daarom in een deuk, het was helemaal geen probleem, we pakten de draad gewoon weer op en kletsten vijf kwartier in een uur om elkaar weer helemaal van ons wel en wee op de hoogte te brengen. Zij met haar ondertussen gekregen twee kinderen en met de vriend die ze al die jaren al had en ik met mijn leefstijl weer zo heel anders, konden urenlang lachen om elkaars grote verhalen over het wel en wee van de werkende “vrouw van” en “huismoeder” en de werkende “longterm single”.

De laatste jaren doen we dat bijkletsen veelal op de vrijdagavond, ergens in een restaurantje dat we om de beurt uitzoeken. Soms gaan we daarna nog ergens wat drinken en soms kletsen we nog twee uur door in de auto, voor de deur bij degene die afgezet moet worden. Ons laatste etentje was drie maanden geleden.

Lachen…
dat is wat we op die avond, net als altijd, veel hebben gedaan…

Aanstaande vrijdag is het vijf weken geleden, dat ze ineens niet goed is geworden en met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Zaterdags word ik gebeld door een van haar andere vriendinnen. Ze heeft een hersenbloeding gehad. Het is heel ernstig. Zondags heb ik haar even gezien, op de IC, ze slaapt.

Huilen…
dat is wat je dan even wilt doen….

Sinds die tijd denk ik meer aan haar dan ik alle jaren deed. Herinneringen komen continue voorbij. Ze gaan terug naar die tijd dat we jong waren en ‘nakten’ en ze gaan terug naar het laatste etentje. En alles daar tussenin. Zinnen die gezegd zijn, dingen waarom gelachen is, het is een bizar gevoel. Ondertussen bellen we iedere dag met elkaar, die andere vriendin en ik. We hebben het over die herinneringen en over ‘hoe het nu met d’r is’.

Ze slaapt niet meer nu, ze is wakker. We mogen sinds vorige week weer bij haar op bezoek. De eerste keer was het schrikken. Alle woorden door de war. We hadden wel gehoord dat dat zo was, maar toch weet je het dan nog niet echt, hoe het echt is. De tweede keer was dat minder, die schrik, en er waren meer heldere woorden en zinnen. Ik zeg haar hoe fijn dat is en hoeveel rotter het met haar is geweest. Ze kijkt me aan en zegt; ‘dat schijnt’. Ik zeg haar dat het alleen maar beter kan worden vanaf nu, ze zegt; ‘ik hoop het’.

Verdrietig…
dat is wat ik er dan toch weer van word…

Vandaag ging het weer een stukje beter lijkt het, ik zie steeds meer glimpen van haar. We hebben een beetje gelachen zelfs. De oude ‘zij’ is daar, ze heeft al heel veel overwonnen en moet nog veel meer gaan overwinnen. Maar ze is daar.

Blij…
dat is wat ik daar dan weer van word.
Heel voorzichtig wel,
maar toch.