SMARTLAPPEN

Een tijdje terug kreeg ik een telefoontje van zus; “Zullen we kaarten kopen voor een “JohnnyHoes-meezing-smartlappen-festival?” Nadat ze me even had uitgelegd hoe ze daar zo bij kwam (plakkaat bij koffiemachine op het werk) en wat ik me daar bij voor moest stellen (een koor dat smartlappen van een aantal artiesten vertolkt en waar het de bedoeling is dat het publiek zo hard mogelijk meezingt) ging ik overstag. Niet dat die ouderwetse smartlappen nu mijn favoriete genre is, maar wél dat van ons moesje. Het idee om haar samen te verrassen met kaartjes voor zo’n meezingmiddag was natuurlijk hartstikke leuk.

In de ouwe tijd, toen wij nog klein waren (100 jaar gelee) stond zij namelijk altijd in de keuken te zingen. En ja, vaak waren dat smartlappen. Meestal smartlappen van Mary Serveas…. de zangeres zonder naam.

Afgelopen zondag was het dan zover. We troonden moesje mee naar theater Zuidplein en daar aangekomen ontdekte ze pas wat we gingen doen; een hele zaal vol hoofden met grijze ‘permanent wave’, een koor op het podium en allemaal een programmaboekje met de songteksten in de hand. Kom op ma, zing en geniet!

Het was leuk. Ene Dave van der Wal (erg grappig!) kletste van de ene smartlap naar de andere en tijdens de liederen klapte en zong het publiek enorm enthousiast mee. De tijd van weleer herleefde of zoiets, ik voelde me er een beetje door ontroerd eigenlijk. Ook omdat het me terug bracht naar een herinnering / een gevoel vanuit mijn eigen kindertijd; het gezang van mijn moeder vanuit de keuken. Als ik opzij keek zag ik ma uit volle borst meezingen, zij had het boekje met songteksten niet nodig, de liedjes zaten er nog helemaal in. Ja, het “Rotterdamse Smartlappen Meezing Festival” was leuk. Een aanradertje voor één ieder die er van houdt of die zijn vader of moeder er mee wil verrassen.

Als we later gezellig met zijn drieën bij La Borsa zitten zegt mijn moeder: “Ja, maar jij wou vroeger altijd dat ik stopte met zingen.” En hoe leuk ik de herinnering aan een zingende moeder ook vind, dat klopt. “Ja, dat snap je toch wel?” zeg ik. “Het ging er altijd over dat vadertje lief bleef drinken of over een jongetje die zijn lichtje ’s nachts was uitgegaan… Das toch niet gek dat je dat als kind niet trekt!” We moeten er om lachen, drinken wijn en eten een pizza. Leuk zo’n moeder – dochters middagje. Dat moeten we vaker doen.