MET DE BUS VIA KOMPONG CHAM NAAR SEN MONOROM
Het is woensdagochtend en onze drie tempel-dagen (je koopt een pas voor drie opeenvolgende dagen voor 40 dollar) zitten erop. Tijd om Siem Reap weer te verlaten. Om 7:30 uur stappen we op de bus richting Kompong Cham. Het is een busrit van vijf uur en onderweg worden we weer flink geëntertaind want de karaoke-televisie draait op volle kracht en de uitzichten zijn weer prachtig intrigerend. Deze keer genieten we echter een stuk minder dan in de bus naar Battambang want Jans hier is een beetje ziek. Eigenlijk al een paar dagen. Het begon op de eerste tempeldag; ’s avonds in het internetcafé brak het koorts-zweet me uit. De tempeldag daarna doorgekomen door steeds een ibiprofennetje te slikken, maar de derde dag zelfs in het hotel gebleven en Marcus in z’n uppie naar de tempels gestuurd. Vandaag toch besloten om door te reizen, maar het blijkt dat we er dan wel een spuugzakje bij nodig hebben en dat is geen pretje. We zijn dan ook blij als we in Kompong Cham arriveren.
Na even zoeken nemen we een kamer in het Mekong Hotel. Ik ga gelijk op bed liggen en Marcus gaat er op uit om iets te eten en het plaatsje een beetje te verkennen. Hij ontdekt een leuk restaurantje waar we ’s avonds samen gaan eten. Het wordt een diner bij kaarslicht want in Kompong Cham blijkt er al twee dagen geen stroom te zijn. In het hotel merken we dat niet, want zij hebben een aggregaat, maar in dit restaurantje staan dus overal kaarsjes op tafel. Het sfeertje is daardoor heel knus en romantisch. Moeten ze vaker doen!
Vanuit de hotelkamer in Kompong Cham, uitzicht op de Mekong rivier.
Onze plannen m.b.t. de route worden ondertussen wel flink door de war geschud. Bij aankomst in Kompong Cham bleek al dat er geen boot meer over de Mekong naar Stung Treng vaart en dus hebben we inmiddels buskaartjes voor deze afstand op zak. Nu blijkt echter, na wat gebabbel met de eigenaar van het restaurant, dat de binnenlandse vlucht die we uiteindelijk vanuit het noorden terug naar Phnom Penh willen nemen geen aanradertje is… Ten eerste heeft de dienst tot voor kort niet gevlogen in verband met een aantal ongelukken *slik* die ermee hebben plaatsgevonden en ten tweede is de trip 2 x zo duur als eerder geworden, maar of de kwaliteit van de piloot en/of vliegtuigen is ook is verdubbeld, dat is nog niet zo zeker.
Marcus en ik beginnen een beetje te twijfelen. Moeten we dat wel doen dan? En als we straks niet terug kunnen of willen vliegen, dan zijn we zeker 3/4 dagen langer in bussen aan het terugreizen. Hebben we daar wel zin in? We komen tot de conclusie van niet. We besluiten de route om te gooien en naar het zuid-oosten te reizen ipv naar het noord-oosten. We proberen de kaartjes van de bus naar Stung Treng om te ruilen voor kaartjes naar Sen Monorom en dit lukt nog ook. Very good, de volgende morgen stappen we om half negen in een tuk-tuk richting busstation en even later zitten we in de bus richting Sen Monorom. Gelukkig voel ik me een stuk beter dan gisteren en kunnen we relaxed achterover leunen en genieten van het wederom mooie uitzicht en van het altijd weer leuke televisie-entertainment bestaande uit karaoke en een film. Om even voor twaalf stoppen we nog voor de lunch en dan verandert de busreis want de rest van de weg is onverhard. Geen film meer want die zou over gaan slaan. Nee, de volgende vijf uur rijden we over een rode, zanderige weg, vol met kuilen, gaten en sleuven. Het is een hele klus voor de chauffeur, ik bewonder hem om zijn rijkunsten. Als we om een uur of vijf ’s middags in Sen Monorom arriveren zijn we flink door elkaar gehusseld. Fijn om uit te kunnen stappen. Weer een busreis overleefd….
