22 OKTOBER 2020

Mijn klachten zijn eigenlijk echt begonnen toen ik corona had, half augustus van dit jaar dus. Mijn coronaklachten waren toen eigenlijk na een dag of drie alweer voorbij “maar mijn darmen zijn nog van streek” zei ik steeds als iemand naar aanleiding van de corona vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde dan niet precies wat er was, maar nu ik hier toch even met de billen bloot ga; mijn ontlasting was ontregeld, dun, kwam moeizaam, ik had er steeds buikpijn van en er zat bijna iedere keer bloed bij…

Vanwege mijn corona moesten we in quarantaine tot onze vakantie en met onze vakantie gingen we 3 weken roadtrippen door Nederland. Al die tijd hield ik alle dagen de klachten, ik negeerde het zoveel mogelijk, maar ik wist wel dat ik bij thuiskomst actie zou moeten gaan ondernemen.

Na thuiskomst heb ik nog een week of 3 gedraald, maar vorige week maandag was het dan zover, ik zat bij de huisarts. Zij luisterde naar mijn verhaal, deed een kort onderzoekje (ja ieks!) en verwees me door voor een colonoscopie. Ze keek ook direct voor me op de computer naar de wachtlijsten voor een intakegesprek, de ziekenhuislijsten waren alweer wat lang (vanwege corona), maar bij de DC Klinieken zou ik wel snel terecht kunnen.

Afgelopen maandag had ik het telefonische intakegesprek met de DC Klinieken. Samen met een hele aardige dame nam ik de vooraf door mij ingevulde vragenlijst door. Ik gaf goed aan dat ik heel bang was voor alles (!). “Ik heb nog niks meegemaakt op dit gebied!” zei ik, “ik ben al bang voor het infuus in mijn hand voor dat roesje!” De dame zei dat het allemaal goed zou komen “en dat infuus kan gewoon in de elleboogplooi hoor, geef dat straks maar aan als ze het anders willen doen”. Ik schrok toen ze zei dat ik al direct deze donderdag kon komen, maar aan de andere kant, als het toch moest gebeuren, dan maar zo snel mogelijk, dan hoefde ik er niet te lang tegenaan te hikken.

Ik moest me direct aan een aangepast dieet houden en laxeermiddelen op komen halen. Kreeg een ‘mag ik hebben lijst’ mee met daarop bijvoorbeeld wit brood, witte rijst, beschuit en meer van dat soort snel verteerbaar voedsel en daarnaast een lange lijst met verboden dingen, vezelrijk voedsel, citrusvruchten, erwtjes, rauwkost, tomaat, ui, etc. Vanaf gistermiddag begon dan het vasten en het grote laxeren; om zes uur ‘s avonds de eerste mix en om twee uur vannacht de wekker gezet voor de tweede mix. Tegen de ochtend was ik echt wel leeg…. (en vol van angst).

Vandaag, 22 oktober 2020, is het dan zover, om kwart over acht moet ik me melden bij de DC Klinieken. Vanwege corona moet ik alleen naar binnen, dus Marcus zet me af bij de ingang. Na het onderzoek zal hij worden gebeld, want hij mag straks wel binnen komen om het gesprek na afloop bij te wonen, maar voorlopig sta ik er dus even alleen voor. Na aanmelding bij de balie mag ik wachten op een stoeltje in een gang… adem in adem uit…. waarna ik word binnengehaald in een soort ziekenhuiskamer.

De verpleegster die de ziekenhuiskamer ‘runt’ is heel lief. Dat is fijn. Ze is daarbij heel rustig en dat maakt dat ik ook wat rustiger word. Een poosje later lig ik met een blauwe broek met een gat van achteren aan en een infuusnaald in mijn elleboogplooi, onder de dekens van een ziekenhuisbed te wachten op wat gaat komen. Ik kijk naar het ziekenhuisbed tegenover me waar een vrouw ook al helemaal klaar ligt. Geen idee of ze naar me terug glimlacht want we hebben allebei een mondkapje voor (wat een bizarheid). Even later wordt ze met ziekenhuisbed en al door klapdeuren gereden, daar vindt het onderzoek dus plaats. Ondertussen is er ook een man in de zaal, hij heeft zijn broek met het gat van achteren al aan als hij bedenkt dat hij voorovergebukt nog allerlei dingen in zijn tas onderin het kastje moet zoeken. Nu moet ik breeduit lachen, ineens ben ik blij met mijn mondkapje.

Als de vrouw terug wordt gereden op de zaal ben ik aan de beurt. Daar gaan we dan. In de behandelkamer aangekomen zijn er 3 mensen om mijn bed; de MDL arts en twee anderen. Ik moet op mijn linkerzij gaan liggen met opgetrokken knieën. Mijn linkerarm een beetje gestrekt naar beneden want daar zit dat infuus in. Één van de ‘anderen’ buigt zich over me heen, hij gaat 3 middelen in mijn infuus spuiten zegt hij terwijl hij al met de eerste begint. Pijnstilling en slaapmiddel. “Das lekker joh!” grapt hij “en wat heb een mooi plaatje op je arm!”.

Ineens word ik mij bewust van mijn omgeving. De mensen om me heen lijken heel druk. Ik hoor van poliep en van potjes en ik voel vaagjes dat er iets in mijn kont zit. Als ik mijn ogen open zie ik verderop een scherm met daarop de binnenkant van een soort rode tunnel. “Kunt u even op uw rug gaan liggen?” en daarna “ja hoor dankuwel, rolt u maar weer op uw zij’.

Ik word weer wakker op de ziekenhuiskamer. De lieve verpleegster zegt dat ik erg lang op de behandelkamer ben geweest, maar dat het nu achter de rug is en dat ze een kopje thee en een lekker beschuitje voor me gaat halen. “Je man is al gebeld hoor, die komt er zo aan.” Het beschuitje smaakt lekker, langzamerhand kom ik weer helemaal bij mijn positieven. Ik mag me gaan aankleden.

Een tijdje later zitten we met z’n drieën in een kamertje. Marcus en ik aan de ene kant, aan de andere kant de MDL arts. We luisteren naar zijn verhaal. Er zijn 4 poliepen aan het begin van mijn dikke darm weggehaald, deze gaan op kweek maar zien er onverdacht uit. Er zaten nog meer kleinere poliepen, daar hebben ze nog even niets mee gedaan. Aan het einde van mijn dikke darm, net voor de endeldarm is echter een tumor van 4,5 cm aangetroffen. Hier zijn twee biopten van genomen, maar hij heeft geen twijfel, het is kwaadaardig, dit is darmkanker…. Er moet nu snel worden geschakeld, aankomende week zal er onderzocht moeten worden of er sprake is van uitzaaiingen op andere plaatsen in mijn lijf. Er zal sowieso een operatie komen, die tumor moet er uit. Er zal met spoed een eerste afspraak voor me worden gemaakt in een ziekenhuis.

Mijn ogen branden, wtf gebeurt hier allemaal? Ik kijk naar rechts en zie zelfs langs het mondkapje heen dat Marcus helemaal wit is geworden. Hij heeft tijdens het verhaal mijn hand gepakt. De arts is heel vriendelijk en begripvol en lijkt het ook heel rot voor me te vinden. Hij belt in ons bijzijn naar mijn huisarts en spreekt met hem af hoe de afspraak in het ziekenhuis tot stand gaat komen. Als de arts tussendoor even weg is steekt de verpleegster van de ziekenhuiskamer haar hoofd door de deur, ze vraagt of het gaat en zegt dat ze met me mee leeft. Wat is dit onwerkelijk.

Ik was zo druk met het ‘bang zijn’ voor het onderzoek dat ik nooit echt over de eventuele uitkomst heb nagedacht. Ik ‘die nog nooit iets heeft meegemaakt op dat gebied’ gaat wat meemaken nu. We verlaten het pand van de DC Klinieken en rijden naar huis.

22 oktober 2020, de dag van de diagnose darmkanker.
Ik voel me raar, verdoofd, lamgeslagen. Gaat dit echt over mij?