SLIKKEN EN SPUITEN…

Op mijn eerste avond in het ziekenhuis kreeg ik de eerste. “Even een anti-trombose spuitje hoor!” meldde de verpleegkundige. Voor ik het wist ‘zat ie erin’ en eerlijk is eerlijk, ik voelde er niks van.

De volgende avond, ‘net na’ mijn operatie, hetzelfde verhaal. Alleen deze keer zei de verpleegkundige; “Wil je het al zelf proberen? Want je moet het straks natuurlijk nog vier weken lang iedere avond bij jezelf doen!” Ohhw?! Die had ik even niet aan zien komen… “Nou, ehhh, dat zien we nog wel, ik wil vanavond in ieder geval nog niet oefenen!”

Afijn, ik had daarna nog twee dagen om aan het idee te wennen, maar op de avond voor mijn ontslag moest ik het toch gaan doen. “We doen het samen.” zei de verpleegkundige en ze stuurde mijn hand terwijl ik de naald recht naar beneden mijn beenvlees in duwde.

Ik vond het echt wel eng mensen, maar het alternatief was dat de verpleegster het de volgende dag aan Marcus zou leren en dat hij mij dan 28 dagen lang zou gaan lopen te prikken 😉 Aangezien Marcus ‘bang is voor naalden’ zag ik dat al helemaal voor me, dat hij met bibberhandjes aan de slag zou gaan 😀 Nee dan toch maar liever zelf de controle.

De volgende dag, vlak voor het uitchecken, deed ik het nog één keer onder toeziend ook van een verpleegkundige. Daarna werden er 28 spuiten en een gele afvalcontainer aan mijn medicijnen-pakket toegevoegd en konden we naar huis.

En daarna heb ik het dus gewoon 4 weken lang, iedere avond om acht uur gedaan. De ene avond in het ene been en de andere avond in het andere. Het viel eigenlijk allemaal best wel mee, meestal voelde ik er niet heel veel van, ja een beetje branderigheid als je het spuitje leeg knijpt. En het is wat lastig om een stuk beenvet omhoog te knijpen (dat doe je daar waar je het spuitje leeg knijpt) en om iedere keer een nieuw plekje te zoeken. Mijn bovenbenen zijn ondertussen aardig blauw.

Ik ging het wel altijd met tegenzin doen, alle 28 keren. Ook al ‘valt het allemaal wel mee’ echt leuk is het niet en ik moest toch altijd even slikken als ik weer zo’n spuit uit de verpakking ging halen.

Ergens was het ook wel weer grappig. Die keren dat Marcus mij een beetje uit liep te lachen, als hij me net weer ergens betrapte met mijn broek omlaag en de spuit in de aanslag, en mij zijn Junkie girlfriend’ noemde.

Maar vanavond, deze Kerstavond, heb ik voor de allerlaatste keer geslikt en gespoten! Deze girlfriend is junkie af, hoera hoera hoera 😀

Volgende week de afvalbak even bij de drogist afgooien en dan is dit hoofdstuk ook weer afgesloten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *