AAIBEEST VS KILLERCAT
Tussen de regels door valt hier wel te lezen dat Jans zo zoetjesaan al helemaal dol geraakt is op “haar” poeze-stiefkinder-beesten. Er is niets leukers dan ’s avonds (maakt niet uit welke tijd, hij is er altijd) opgewacht te worden door een enthousiaste Dikkie Dap die luidkeels miauwt (of wat daar bij hem voor doorgaat) en onuitputtelijk hard tegen je aan kopt. Kinky, meestal ergens buiten aan het schooien, lijkt het altijd te horen. Want terwijl ik hurkend met Dikkie zit te kroelen, hoor ik twee tellen later geheid het kattenluikje klepperen en komt ze op ons af rennen. Zooooooooo leuk is dat! Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Een iets minder plezante bijkomstigheid zijn de verstijfde muizenlijkjes die hier regelmatig op de vloer liggen. Kom je ’s morgens je bed uit, heb je eerst ook weer zo’n kroelritueel om vervolgens de bocht om, de keuken in te lopen en “aaarrhg” en “ahhhh” daar ligt er weer een. Kijk je toch ineens weer even met hele andere ogen naar je kroelpoes.
Tegenwoordig is het ineens een sport om de muis levend mee naar binnen te nemen, zo ook van de week. Zitten M en ik net lekker te eten dropt Kinky er eentje vlak voor onze neus op de vloer. De arme grijze kraaloog kijkt verschrikt rond en rent als gek naar de radiator om er, net voordat Kinky en zijn inmiddels aangesloten Dikkie-aanhanger erbij zijn, onder te verdwijnen. Killer 1 en 2 cirkelen loerend rond voor de verwarming. M. kijkt me aan en schat heel goed in, dat ik onder deze omstandigheden niet gewoon door ga zitten eten. Het volgende kwartier zijn we twee man en twee kat sterk op jacht naar de muis. Het lijkt op het oog een band te scheppen, ware het niet dat we 2 om 2 andere eindbedoelingen met het target hebben. Eind van het liedje hebben we kraaloogje dan toch de tuin in weten te laten ontsnappen, maar daar laat ie zich alsnog weer grijpen door één van onze killers. “Godsamme!” M. haalt zijn schouders op; “Je kunt niet zeggen dat we ons best niet gedaan hebben schat, laat nou verder maar, het is de natuur.”. Hij trekt de tuindeur dicht en we lopen de woonkamer in om het meubilair weer recht te zetten. Ondertussen hoop ik dat onze killers nog een poosje buiten blijven.
Terwijl ik dit verhaal schrijf zit Killer 1 luid knorrend naast me op de tafel, mij en mijn laptop kopjes te geven. Killer 1?? Ik ben het! Je allerlief-en-aaibaarste-kroelbeest!
Tsja….
Ik ken het Jannie…..
Alleen nam mijn killier (joepie) helaas geen muisjes mee. Was het maar waar zeg, dat geeft tenminste niet zo’n troep. Al vind ik het natuurlijk wel zielig. Nee mijn Joepie vond het een sport om zich vanuit een hoge boom zo op een roede nietsvermoedende duiven te laten vallen. En geloof me, ook een duif kan met enig vrikken en duwen best door een kattenluik. Dit gebeurde ongeveer 3 keer in de week. Sta je toch raar te kijken als er ineens een duif op je kapstok zit, en de killer al lang weer buiten loopt op zoek naar een nieuw slachtoffer. Tjah het is de natuur, en het gaat vanzelf over als ze ouder worden. Dan zien ze er denk ik er het nut niet meer van in. Waarom moeilijk doen, eten staat binnen al klaar………
Ha Kiek, dat is helemaal wat ja! haha… ik zie het al voor me.
Geen duiven binnen gezien (tot nu toe), maar M. heeft wel een paar foto’s van een vogelrestantje op de plavuisvloer… alleen twee pootjes en een paar veertjes! Gelukkig was ik toen nog niet hier en ik hoop dat dát die killers iig niet meer lukt…
Dat is minder ja, als je een zielig gewond muisje (en nog levend) in je huis aantreft. Vroeger hadden wij ook een poes thuis en die kwam ook wel eens met een levend muisje thuis. Ik zou eerlijk gezegd niet meer weten wat we er dan mee deden. Maar ik vind het o zo zeilig. Maar verder vind ik poezen ook de allerleukste beesten. Die poes van ons was ook zo’n kroeler. Heerlijk. Hij was zo tam dat we toen die klein was, zelf wel eens een jurkje aandeden. Erg he. Doeiii XXX
hihi… die Masch,
Zijn daar foto’s van…?