DAAR GAAN WE DAN

Daar gaan we dan, op weg naar het Ikazia ziekenhuis alwaar ik om 14:00 uur mag inchecken. Marcus mag me alleen maar voor de deur afzetten 🙁 ik moet dit helemaal alleen gaan doen…

Sinds corona moet je je voor het betreden van het ziekenhuis melden aan een buitenloket, vertellen wat je komt doen en antwoord geven op de ‘heb jij soms enig coronaverschijnsel’-vragen. Als je alles goed met ‘nee’ hebt beantwoord krijg je een kaartje in de kleur van de dag mee, dat moet je in je hand houden zodat iedereen kan zien dat je met toestemming binnen het ziekenhuis bent. Vandaag is de kleur rood en ik kom hier voor een OPNAME.

Na enige moeite vanwege specifiek te nemen liften en deuren op de route die vanwege corona zijn afgesloten, ben ik dan eindelijk op de afdeling chirurgie gearriveerd en in een wachtruimte neergezet. “Wij komen zo direct bij u.”

En het duurt en het duurt…. jeetje ik zie ook een beetje pips zie ik.

Na zo’n 20 minuten is er dan toch een verpleegkundige bij me gekomen, hebben we samen mijn opname geregistreerd en mag ik daarna 1 van de 3 vrije bedden uitkiezen in de kamer direct naast het zitgedeelte. Ja, in de verte zie je op het prikbord mijn beschermengeltje en geurzakje hangen + een briefje van Marcus dat ik in mijn koffertje vond ♥ Wat een raar idee, dat ik hier de komende dagen ga verblijven.

De rest van de spullen stop ik in mijn nachtkastje of in deze mooie kast naast de ingang van de kamer. Ik heb Marcus al geappt of hij nog wat hangertjes mee kan nemen, want aan die ene heb ik natuurlijk niet genoeg voor mijn hele nieuwe nacht-garderobe.

Ook weer vanwege de corona, zijn de bezoektijden aangepast. Bij ieder bed hoort een andere tijd en dan mogen er dat half uurtje 2 mensen komen. Mijn half uurtje is al voorbij, maar van de verpleegkundige mag Marcus vanavond toch nog langskomen.

Daar lig ik dan te wachten op mijn schatje.

Er komt een meisje aan mijn bed en die vraagt of ik nog een warme maaltijd mag hebben. “Ik hoop het wel, bij het inchecken heb ik begrepen dat dit nog geregeld kon worden.” Ze verteld dat er kip met aardappelen en boontjes is. Als ik aangeef dat ik geen vlees eet wordt het ineens problematisch, volgens het meisje is er niets warms te krijgen zonder vlees, maar ze heeft nog wel een broodmaaltijd in de aanbieding. Dit is het dan, mijn laatste avondmaal mensen, lekker brood met kaas en yoghurt 😳

Ik heb ondertussen wel allerlei lieve berichtjes bekeken, lang geface timed met mijn zussie en mijn lieve Marcus een half uur live aan mijn bed gehad, dat maakt allemaal weer een hoop goed.

Ja en dan lig ik hier uiteindelijk toch in mijn (ultra coole, nieuwe) pyjama, het wordt menes… ik moet hier de nacht doorbrengen en morgen onderga ik een zware operatie. Het is maar te hopen dat ik dat daarna dan nog allemaal na kan vertellen (ja sorry, ik ben best wel bang voor alles wat kan gebeuren en één van die kansen, ook al is ie heeeeeeel erg klein, is dat ik niet meer wakker word… ja toch?).

Ik heb mijn eerste klysma gehad (okay dat was ff raar, maar het viel ook wel weer mee) en morgenochtend krijg ik er nog één. Ik heb een oxazepammetje op mijn nachtkastje voor als het me vannacht toch allemaal een beetje teveel wordt en ik niet kan slapen. We gaan het meemaken.

Goedemorgen jongens en meisjes, de nacht is voorbij… wat een toestand is dat, proberen te slapen in een ziekenhuiszaal met nog twee andere mensen (er lag gisteren al één persoon en laat in de middag is er nog iemand bijgekomen) die snurken, en kreunen (en jammeren), met verpleegkundigen die af en aan lopen, licht dat blijft branden en infuuspompen die om de beurt gaan piepen omdat ze leeg zijn. Om twee uur heb ik dan toch dat oxazepammetje maar genomen en warempel, daar ben ik wel op in slaap gevallen, dus hoe de rest van de nacht hier was dat weet ik niet 😉 Vanmorgen werd ik door een lieve verpleegkundige gewekt en kreeg ik controles en een klysma aan bed, dat is nog eens lekker wakker worden! 😀

Ja en dan is het dus 8:00 uur en heb je gehoord dat je zeker nog wel een uur hebt eer dat je je klaar moet gaan maken voor de operatie en er staat een fiets in de zithoek, precies naast de ingang van onze kamer. Ik heb me in mijn hoofd gehaald dat het misschien goed is om nog even te bewegen, wie weet ben ik toch nog niet helemaal ehh leeg na die klysma’s en breng ik het laatste beetje nog even op gang…

Dus hupakeee fietsen maar! Na een minuut of tien hoor ik ineens achter me “Oh, hier zit ze!” Het is de chirurg die nog even langs mijn bed komt voor de operatie. “Heel goed, ga maar gewoon door hoor!” Hij gaat voor mijn fiets staan en verteld met een geamuseerde uitdrukking in zijn ogen (de rest van zijn gezicht zie ik niet, want ja mondkapjesparade) nog even wat hij strakjes allemaal voor kunsten bij mij uit gaat halen.

Het is allemaal best grappig en ik ben wel een beetje trots op mezelf. Kijk eens naar mijn mooie resultaat, ‘gewoon’ even gedaan al pratend met de chirurg en een lifechanging event in aantocht!

Na al deze grappigheid wordt het weer een serieuze zaak. Ik mag nog even douchen en daarna mag ik direct mijn operatiejas aantrekken. Zometeen komt de stoma verpleegkundige nog langs om op mijn buik uit te tekenen waar het stoma geplaatst kan worden, mocht dit nodig zijn. Duimen dan maar dat die stippen ongebruikt kunnen blijven.

Als ik uit de badkamer kom ligt er ineens een pakketje op mijn bed, van collega’s elders uit het land en verzorgd door mijn collega’s van hier beneden in het Ikazia. Lief! Fijn! Afleiding!

Het is 9:30 uur, ik ben er nu helemaal klaar voor. Ik heb een warmte deken over mijn heen gekregen en ik krijg zo nog één of ander pilletje (om rustig te worden volgens mij), het is verder wachten tot dat mijn bed naar de ‘holding’ mag worden gebracht. Ik ga mijn telefoon uitzetten en opbergen.

In de afgelopen weken was ik vaak heel bang voor dit alles, mijn moedertje begreep dat heel goed. “Maar” zei ze, één van de keren dat we het er over hadden, “Als je eenmaal in dat ziekenhuis ligt, dan zakt dat allemaal, dan krijg je een rust over je, lever je je over en dan zakt die angst, echt waar.”

Mijn moedertje had gelijk. See you on the other side….

Vanuit de holding wordt mijn ziekenhuisbed naar de operatiekamer en naast de operatietafel gereden. Ik mag zelf op de operatietafel schuiven, dat is mooi want ik heb begrepen dat als je lichaam er een beetje verkeerd bij komt te liggen tijdens het opereren, dat later klachten kan opleveren. Nu ga ik in overleg met de dames die om me heen staan heel keurig recht liggen en zorg ik dat mijn hoofd in het speciale hoofdkussen ook goed in een rechte lijn boven mijn romp ligt.

Er komt een assistent chirurg bij staan en die legt nogmaals uit wat ze gaan doen (check check dubbelcheck), daarna zie ik alleen de drie dames van anesthesie rond mijn tafel. Ze geven wat zuurstof via een masker en dan gaat het er over dat ik zometeen aan iets leuks moet denken. Dat triggert me, want met mijn lieve collega Y. heb Ik al vanaf het darmonderzoek het onderonsje dat ik vlak voor het roesje en nu dus voor de narcose zou denken ‘dat ik met Brad Pitt aan het dansen ben’. Regelmatig stuurt ze me appjes met alleraardigste plaatjes van Brad 😀 . Ik vertel dat hele verhaal in geuren en kleuren aan de toehoorders. “Nou” zegt één van de dames, “dan zou ik daar nu maar aan gaan denken”.

Het is heel druk in mijn droom, allerlei toestanden en gesjor trekken aan me voorbij. Ineens verschijnt er een hoofd vlak boven me… “Het is achter de rug.” Huh? Wat ook alweer? Oh echt? Wat een heerlijke mededeling is dit. “En je hebt GEEN stoma!” Ik voel mezelf heel gelukkig als ik weer wegzak in een vage staat van zijn.

Ik lig heerlijk te soezen (hoe lang? geen idee…) en af en toe ben ik mij bewust van al die mensen die hier rondlopen en de ‘drukte’ die zich in de ruimte afspeelt. Af en aan voel ik (hoe vaak? geen idee…) de band om mijn linker bovenarm helemaal straktrekken en weer loslaten. “Wil je een peren- of een aardbeien ijsje?” Ik kies een perenijsje en het smaakt super.

Het is 17:45 uur, Marcus is op bezoek en zet me op de kiek. Het is achter de rug mensen… de operatie is geslaagd (volgens de chirurg, die Marcus na afloop even heeft opgebeld, ‘liet ik mij heel goed opereren’) en ik ben weer wakker geworden. Ik heb geen pijn en anders druk ik even op het morfinepompje. Wat kan ik mij nog meer wensen?! Ja, dat mijn katheter er snel uit mag, dat mijn darmen straks weer goed op gang komen en dat ik geen naadlekkage krijg, of een nabloeding, of een infectie… maar voor nu vind ik het gewoon even heel erg toppie 😉