DAN GAAN WE MAAR ZWEMMEN
Afgelopen weekend gingen we skien in Landgraaf. In januari gaan we namelijk weer naar Oostenrijk en het leek ons ploegie wel leuk om een beetje voorpret te gaan halen. Daarbij meteen gelegenheid om te oefenen natuurlijk. Vorig jaar hebben M en ik geskipt, dus het was alweer twee jaar geleden dat ik de lange latten onderbond. Het was een superweekend, daar gaat het niet om, maar ik werd wel even met mijn neus op de feiten gedrukt over hoe het met mijn lichamelijke conditie is gesteld. Die viel namelijk niet mee. Ten eerste ging mijn ski-broek nog maar net dicht, ten tweede zat de kniebrace die ik drie jaar geleden kocht wel heel erg strak om mijn waterige knietje, ten derde bleek mijn conditie niet al te best en tot slot had ik met die strakke kniebrace en skibroek daar weer om heen errug veel moeite om weer overeind te komen op de schuine helling, nadat ik daarop ten gronde was gegaan.
Ja Jans, twee jaar geleden sportte je nog al eens en nu heb je de sportschool al meer dan 1 jaar niet meer van binnen gezien! Al had ik het verder prima naar mijn zin en kwam ik uiteindelijk toch heus wel weer redelijk soepeltjes van het hellinkje af, ik werd me vanaf dit weekend toch ineens akelig bewust van mijn onsportiviteit van tegenwoordig. Zodoende vertrok ik vanavond dus richting het zwembad, naar het banenzwemuurtje. Want ja, de sportschool is dicht, het hardlopen waar ik me een paar jaar geleden zo in heb gestort is niet handig met mijn knie en verder wist ik eigenlijk niet waar ik anders mijn lichamelijke conditie zo snel (nog een week of 9 tot de wintersport) weer een beetje mee op peil zou kunnen krijgen.
Vijftig banen heb ik getrokken, in ongeveer drie kwartier tijd. Ik weet niet of dit veel of weinig is eigenlijk, maar ik vond het een hele prestatie. Banen trekken, dat gaat het even worden de komende tijd. En een beetje minder snoepen. Eens zien of we die ski-broek weer wat wijder kunnen krijgen en dat lijf wat soepeler.
Nieuwe missie, here I come.
