DARJEELING MARKET
Vanmorgen ging de wekker om zes uur. Normaal is het dan altijd mijn startsein, maar deze keer kon ik me nog eens lekker omdraaien en Marcus aansporen ons warme bed te verlaten (ja even genieten van het moment hoor, dat overkomt me niet vaak). Marcus heeft vandaag namelijk een missie; hij staat met mijn moesje op de Darjeeling Market.
Je kunt daar een kraam huren om te proberen je overtollige zaken (of wat je maar wilt natuurlijk) nog voor een paar stuivers te verkopen. En overtolligheid is bij ons meer dan aanwezig! Toen wij van twee huishoudens naar één gingen, was er van alles (drie-)dubbel. Koffiezetapparaten, tosti-ijzers, citruspersen, geluidsinstallaties, schalen, borden, glazen, etc. etc. Zelfs het feit dat we van alles lieten staan voor onze debiteur heeft niet kunnen voorkomen dat de zolder met van alles werd volgestouwd. We zouden dat nog wel eens allemaal op marktplaats zetten, maar je begrijpt; drie jaar na dato staat alles nog net zo als dat we het er neer hebben gezet. Neem hierbij de rommel die een mens sowieso verzameld in zijn leven en je hebt zo een kraam vol op de Darjeeling Market.
Mijn moeder kwam een paar weken geleden met het verhaal dat ze dat ze daar wel eens zou willen staan, Marcus vond dat ook wel een geinig idee. Voor hij het wist had ma het geregeld en hadden ze een date, voor vandaag dus.
De hele week zijn we al aan het ruimen op de zolder en in de schuur en hebben alle overtollige inboedel in dozen gedaan. Toch best wel een lastig karwei, want het zijn allemaal mooie spullen (nou ja, bijna allemaal dan). Voor je het weet zit je met je oude elpees en singeltjes, midden in de rommel aan de danspasjes in je jeugd te denken en ‘mogen die toch maar niet weg’ en ‘nee, die pick-up dus ook niet’. Sommige dingen zijn in de doos gegaan en twee dagen later toch maar weer eruit. Want ‘nee, die Siemens telefoon met antwoordapparaat, die is toch echt wel goed, zonde om weg te doen’. De door mij ingepakte bloempotjes, bracht Marcus gisteren toch maar weer terug naar de schuur. Want ‘ze zijn zo leuk, van de zomer kunnen we er weer leuk plantjes in doen’. Zo ging dat ja, maar gelukkig bleef er nog ruimschoots voldoende over voor de verkoop…
Net belde ik Marcus. “Hoe gaat het schat?”. “ja goed hoor, we hebben al wat verkocht! (mijn grote-beer-espresso-machine, voor 5 euri, slik). Terwijl ik hem aan de telefoon heb wordt hij aangesproken over de prijs van zijn cassettedeck. Zeven euro vijftig, hoor ik hem zeggen. De koper vind het teveel. Te veel! voor Marcus zijn mooie, dure, Kenwood cassettedeck waar hij van de week nog zo respectvol over stond te vertellen….
Ik ga maar gauw ophangen, Marcus heeft al zijn aandacht bij het onderhandelen nodig en ik hoor het allemaal maar liever niet aan. Ben benieuwd wat de buit vanavond is, past in een heel klein portemonneetje denk ik. Maar onze zolder is mooi een stuk leger en we weten weer wat we hebben. Dat was het hele idee.
