DE LAATSTE KEER

Vandaag is de eerste dag van de laatste keer… althans dat ‘hopen’ we als we na het bloed prikken in de wachtkamer bij oncologie plaats nemen. Zo meteen horen en bespreken we de bloeduitslagen met de oncoloog en weten we het zeker.

Ja hoor, een uurtje later zit ik in de stoel. Mijn bloedplaatjes waren ‘goed’, mijn witte bloedcellen eigenlijk te laag, maar de oncoloog vind het ‘t beste om door te zetten. Het is de laatste keer en we doen ‘maar’ 75%, dus we wachten niet beter nog een weekje. Dat geeft de eventuele kankercellen ook alleen maar meer kans om op te knappen en dat moeten we natuurlijk niet hebben.

Ja sorry, het is een rotgezicht. Maar zo zit ik er nu eenmaal een paar uur bij… Ik heb dezelfde kundige verpleegkundige als de vorige keer en zij heeft de infuusnaald deze keer geheel pijnloos ingebracht. Ik voelde er zelfs helemaal niets van! Dankjewel lieve meid, voor het zo goed mogelijk beginnen van deze laatste keer.

Om een uur of elf krijgen we hier altijd een lekker kopje soep. Courgette, komkommersoep deze laatste keer. Smaakt wederom voortreffelijk, hulde aan de keuken van het IKAZIA.

En een uurtje later zitten we aan de lunch. Marcus mag ook altijd mee-eten hier. De service is goed, maar wat ben ik blij dat dit de laatste keer is en wat hoop ik dat ik over een paar weken op hele andere plekjes met Marcus mag gaan lunchen.

Weer een uurtje later is de Oxaliplatin helemaal ingelopen, nog een kwartiertje spoelen en ik word verlost. Het laatste uur is mijn arm weer helemaal pijnlijk geworden. Ook het vanaf het begin af aan laten meelopen van extra vocht helpt niet. Er is gewoon niets aan te doen is nu wel gebleken, ik zit de komende paar dagen (naast de andere bijwerkingen) met pijn in mijn arm. Het is wat het is… het is gelukkig de laatste keer.

Lieve lieve Marcus, wat vind ik het fijn dat jij hier altijd de hele zit bij mij bent en wat ben ik blij dat het ook voor jou hier de laatste keer is.

Ja jongens, het is klaar. END! Afkoppelen en wegwezen hier. Hoe lief alles en iedereen hier ook is, ik ben blij dat ik hier voor de laatste keer op de stoel heb gezeten. Ik ben er klaar mee.

Nog even langs de apotheek, want ja ik moet nog wel even 2 weken doorzetten met de chemo (Capecitabine) in pilvorm… Maar toch, de laatste keer langs deze automaat.

Sinds de tweede keer haalt Marcus de auto altijd op en komt hij mij bij de ingang halen, dan hoef ik niet zo ver over straat naar de parkeergarage, ook beter voor de koude reactie.

Ja hoor daar komt hij al voorrijden, voor de laatste keer….

De laatste keer ja, dat hoop ik – dat hoop ik – dat hoop ik dan hè… Ik weet heus wel dat niets zeker is en dat het de komende tijd nog vaak spannend gaat worden. Maar voor nu en voorlopig is deze uiterst foute dagindeling echt de laatste keer geweest.

Op naar huis en op naar 14 dagen chemopillen… voor de laatste keer.