EENTJE DAN

Als het zo rond de jaarwisseling is, dan denk je af en toe best eens terug aan het afgelopen jaar. Sinds ik op die uitspraak van Herman Brood stuitte en deze per direct op mijn lijf schreef denk ik sowieso al wat vaker over mijn mooie momenten na.

Het zijn er zoveel en het zit ‘m vaak in zulke kleine dingen en zinnen.
Ik kan bijna niet kiezen en bovendien kun je die momenten niet altijd omschrijven… Maar vandaag pik ik er zomaar eentje uit, een momentje uit het afgelopen jaar.

In het kader van:
ik verzamel geen dingen, ik verzamel;

Samen rennen we naar de metro. Het is de laatste dus we moeten hem halen. Bij de stempel-automaat zie ik dat ik nog maar vier strippen heb, veel te weinig. Ik stempel in wilde weg, zomaar wat af en we schieten op het laatste nippertje door de metrodeuren. Naast elkaar staan we even later in de metro voor een stel van die deuren. Hij met pet en bomberjackie en een beetje klein. Ik als zogenaamd netjes aangekleed tutje en een beetje lang. Hij kijkt naar me en zegt… ‘je gulp staat open’. De rest van de metrorit liggen we dubbel.

Even later lopen we buiten, over de Erasmusbrug, onderweg naar een feestje op de Kop van Zuid. Ik lach nog steeds, dit tutje is dan ook zo teut als wat… hij lacht ook. Het tutje zegt hardop wat ze net in de metro, over de verschillen tussen hen en de apartheid van de combi dacht en neemt nog maar eens een flinke slok rosé uit de meegenomen fles.

“ja hè?” zegt hij, “maar wij maken dit ondertussen WEL samen mee”