EINDELIJK VOOR DE DERDE KEER
Vandaag is het de dag van poging 3 voor het 3e chemo-infuus en het is bingo… Waar mijn bloedwaarden de afgelopen twee bezoeken niet goed genoeg waren om door te zetten, zijn ze nu eindelijk weer aan het stijgen. De bloedplaatjes zijn nog wat laag maar de witte bloedcellen zijn voldoende hoog, dus we kunnen door.
De dosering van de Oxaliplatin is verlaagd van 250 naar 187,5 gram en aangezien het langzamer inlopen de vorige keer geen effect had, gaan we weer voor de vlotte doorloop. Hopelijk staan we over 3 uur weer buiten.
Wat ik vooral hoop is dat het verlagen van de dosis ervoor gaat zorgen dat de bijwerkingen minder heftig gaan zijn en dat de neuropathie, waar ik ondertussen best flink last van heb, niet veel erger zal worden.
Tijdens en na de tweede chemokuur heb ik me echt heel slecht gevoeld. Ik ben toen flink gaan zoeken op internet en op het platform kanker.nl naar informatie over de CAPOX (combikuur van Capecitabine via tabletten en Oxaliplatin via infuus) chemokuur en wat de ervaringen van andere ‘gebruikers’ waren.
Ik ben best wel geschrokken van wat ik las, heel veel mensen kunnen vooral die Oxaliplatin niet verdragen, houden het beoogde aantal kuren niet vol en hebben blijvend last van neuropathie gekregen. Vaak is de dosis halverwege of zelfs al in het begin naar beneden bijgesteld naar 75%. Ook las ik dat de Oxaliplatin de kans op ‘overleven’ maar met 5/6% verhoogd (?!).
Na het vinden van al deze verontrustende informatie hebben Marcus en ik een vragenlijst opgesteld en contact gezocht met de oncoloog voor een extra gesprek. Dit vond al plaats tijdens de laatste week van de tweede kuur. Gelukkig is mijn oncoloog een hele fijne man, nam hij heel erg de tijd om naar mijn verhaal en onze vragen te luisteren en heeft hij alles heel serieus en uitgebreid beantwoord. Aan het einde van het gesprek hebben we met elkaar besloten dat ook voor mij de Oxaliplatin naar 75% zou worden bijgesteld.
Nu, na twee weken extra uitstel is het dan zover, kom maar op dan met die juice… hopelijk is de 75% een stuk beter te verdragen.
Iemand heeft getrakteerd, geen idee waarom, maar ik snoep lekker mee.
En het is alweer voorbij. De inloop-arm is weer net zo pijnlijk als altijd, maar ik kon na afloop wel normaal opstaan en op eigen benen met Marcus meelopen naar de ‘apotheek’ voor de pillen. Dus dat is winst zullen we maar denken.
Thuis kruip ik samen met Milky onder het super-zachte dekentje dat ik van een paar collega’s opgestuurd kreeg. Dag dag, ik ben weer even in retraite.
