ELF DAGEN LATER

“Zullen we even naar het Kralingse bos rijden?” vraagt Marcus als we het ziekenhuis uit lopen. Ja, laten we dat doen schat, een stukje lopen, even in een andere omgeving.

Het is elf dagen geleden dat ik de diagnose darmkanker kreeg…

Ik heb kanker. Wat staat en klinkt dat hard en wat is het raar om dit zo op te schrijven. Bijna net zo raar als het gevoel dat ‘dit niet over mij gaat’. Ik heb de afgelopen dagen heel veel mensen geïnformeerd en heb ‘het verhaal’ vaak verteld, maar terwijl ik alles heel gedetailleerd vertel voel ik het niet… het lijkt alsof ik overdrijf, of alsof het niet echt is, alsof het over een ander gaat.

Heel af en toe voel ik het ineens wel, dan moet ik ineens even onbedaarlijk huilen, soms over iets heel anders, iets kleins. Op dat moment weet ik stiekem toch even dat het helemaal niet over iemand anders gaat, maar over mij. Mijn leven staat op zijn kop, bij mij is alles nu onzeker en ik ga allemaal enge dingen meemaken.

De maandag na de diagnose, dus op 26 oktober hadden we de eerste afspraak in het ziekenhuis. We kwamen terecht op de poli chirurgie bij een verpleegkundig specialist (v). Gelukkig had ik vooraf toch nog even gebeld en zodoende zat ik er samen met Marcus. Er wordt vanwege corona namelijk overal aangegeven dat je alleen naar je afspraak moet komen, maar in mijn geval (ja ik ben nu ineens een patient met voorrechten) is er een brief gemaakt waarmee ik mijn Marcus altijd mee het ziekenhuis en de spreekkamers in krijg.

Maar goed, in dat eerste gesprek met de verpleegkundig specialist werd ons een heleboel uitgelegd. Dit klopte ook helemaal met het verhaal van de MDL arts na de colonoscopie. Eerst wordt er uitgezocht of er uitzaaiingen op afstand zijn of niet en daarna wordt het behandelplan opgesteld. Er werden meteen afspraken ingepland voor bloed prikken en voor een CT-scan. We kregen voor thuis nog een informatieboekje mee en haar telefoonnummer. Ik mag haar altijd bellen, zij blijft de komende tijd mijn contactpersoon, regelt alles en is er voor mij. Fijn dat er zo’n contactpersoon is en dat het met haar meteen zo goed klikt.

De CT-scan kreeg ik afgelopen donderdag. Weer een infuus in mijn elleboogplooi, deze keer om de radioactieve (!) vloeistof in mijn aderen te spuiten. Het stelde gelukkig allemaal niet zoveel voor en ik was zo klaar. Het enorm warm worden van de vloeistof, waarvan ze zeiden dat dit kon gebeuren bleef ook uit. We waren in drie kwartier uit en thuis en daarna werd het wachten…

… tot vandaag dus, maandag 2 november. Vandaag hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis en kregen we te horen dat er in mijn longen, lever en buik geen afwijkingen zijn geconstateerd. “Dit zal nog goed gemonitord moeten blijven, maar vooralsnog hebben we te maken met een lokaal probleem en is het zaak dat we zo snel mogelijk gaan opereren”.

Nadat onze verpleegkundig specialist had uitgelegd hoe de operatie uitgevoerd zal worden haalde ze de chirurg erbij. Hij ging het allemaal nog iets uitgebreider uitleggen en tekenen. Het komt er op neer dat er ruim om de tumor heen een stuk darm wordt weggehaald, de twee uiteinden van de darm naar elkaar toe worden gehaald en weer aan elkaar genaaid. Gelijktijdig wordt er goed in het omliggende buikgebied gekeken en worden de lymfeklieren die bij het stuk darm horen ook weggenomen. Dit alles gaat naar het laboratorium en daar kunnen ze pas echt de status van de tumor bepalen en ieder lymfekliertje onderzoeken op uitzaaiingen.

De chirurg vertelde niet alleen hoe hij het allemaal zal gaan doen, maar ook wat er allemaal mis kan gaan. De insteek is een laparoscopische operatie, dit is een kijkoperatie waarbij er een paar kleine sneetjes en één wat grotere snee worden gemaakt. Het kan echter zijn dat er tijdens de operatie wordt besloten om met een grote snee de mijn buik te openen. Het kan ook zijn dat de uiteinden van de mijn darm net niet lekker aan elkaar komen te zitten en dan moet er misschien een stoma worden geplaatst om de mijn darm de tijd te geven om te helen. Als dit laatste niet het geval is, dus geen stoma, dan kan er een lekkage ontstaan als de mijn darmen weer op gang komen. Dat is echt een probleem, dan word ik heel ziek en moet er een spoedoperatie worden gedaan en krijg ik alsnog een stoma, maar dan op een andere plaats die moeilijker is. Ik kan een nabloeding krijgen, een longontsteking, of een wondontsteking. Het kan zijn dat mijn darmen niet goed op gang komen en dan moet mijn maag worden geleegd via een slang door mijn neus…

Ik heb het met grote ogen boven mijn mondkapje aan zitten horen en nee ze bleven niet droog. “Ik word nu wel heel erg bang” zei ik tegen de chirurg. “Welnee” zei hij “We gaan het netjes doen, je moet het zo zien dat ik nu de bijsluiter van de operatie aan het vertellen ben, dat komt allemaal zo vaak niet voor. We zullen proberen de operatie over 2 weken te plannen.”

De chirurg vertrok weer en de verpleegkundig specialist probeerde ons nog wat verder op ons gemak te stellen. Ze gaat aan de slag om de operatie te plannen, zal van de week ook nog even bellen hoe het met me gaat en zodra ze iets weet van de operatiedatum laat ze het horen. “Het is wel echt een zware operatie” zegt ze “Je ligt waarschijnlijk vijf dagen in het ziekenhuis en je moet ook echt met een hersteltijd van zeker wel een week of zes rekening houden.”

Het is mooi in het Kralingse bos en wat een paddenstoelen! We fotograferen er lustig op los. “Het komt goed” zegt Marcus “Ik ga je overal mee helpen en heel goed voor je zorgen, we komen hier samen doorheen.”