EN PINKELTJE?

Pinkeltje is ons lieffie. Hij lijkt enigszins te accepteren dat hij niet naar buiten mag, rent niet eens meer zo heel hard naar de deur als we die open doen voor de andere poezebeesten. Pinkeltje klimt steeds in onze twee tot het plafond reikende kamerplanten. Dat mag natuurlijk niet en dat weet hij inmiddels ook. Je ziet hem het risico bewust nemen, met de oortjes alvast naar achteren… roetsch (!!!) met een sneltreinvaart de stam in, wetende dat hij ieder moment in zijn nekvel kan worden gegrepen. Pinkeltje mag overal op, behalve op het aanrecht, dat is verboden gebied. Net als bij de kamerplanten; hij weet het, maar het is toch nog TE leuk en spannend om het te laten. Pinkeltje graaft ook graag in aarde, dat was toen hij nog buiten kwam niet zo erg. Nu hebben we alle potten binnen maar van een laag hydrokorrels voorzien, die aarde geeft zo’n rotzooi op onze plavuisjes. Als ik aan tafel achter de laptop zit komt Pinkeltje iedere keer tussen mijn armen liggen, met zijn koppie op mijn hand. En Pinkeltje komt iedere ochtend vaste prik, om een uur of zes luid snorrend richting mijn kussen. Dan gaat ie tegen mijn gezicht aanliggen en likt mijn wang. Met dat ruwe tongetje is dat voor Jans zelf niet zo lekker… en toch zo vreselijk, vreselijk lekker.