AAN HET EIND VAN 2010

“it’s six hours” zegt mijn opengeklapte macbook en hier zit ik dan, al wakker op de laatste dag van het jaar.

Op zo’n laatste dag is het dan gebruikelijk dat je terugdenkt aan het jaar dat achter je ligt, de leuke momenten eruit pikt. Een beetje terugmijmerd en wat leuke highlights neerpent in je weblog. Alleen gaat dat voor mij nu niet. Niet dat we geen highlights hebben gehad in 2010, dat heus wel. We hebben net als ieder jaar leuke dingen gedaan, leuke foto’s
geschoten, leuke tripjes gemaakt en het naar ons zin gehad. Zelfs het bloggen pakte ik weer een beetje op, dus je hebt er hier zat van kunnen zien. Maar tussen alles dat we meemaakten door was er altijd “dat ene”, dat waar je het hier dan maar niet zo over hebt. “Dat ene” dat alles overschaduwt, dat alles in een ander daglicht
zet.

Het overkomt zoveel mensen, je hoort zo vaak zo’n soortgelijk verhaal. Maar in 2010 kwam het voor ons ineens heel dichtbij, want het trof de vader van mijn lief. En terwijl wij probeerden ‘door te gaan met ons leven’ en te doen wat je zoal doet in zo’n jaar, voerde hij zijn strijd.

Na de schok van het verwoestende bericht ‘dat het niet meer over zou gaan’ eerst veel vechtlust. Van de ene chemo naar de andere. Steeds weer herstellen van zo’n kuur, wat een enorme aanslag op je lichaam is. Hopen dat het helpt, dat de chemo zijn werk doet, dat de kanker het onderspit delft en dan minstens een poosje ‘gaat rusten’. Dan na een aantal maanden op een punt komen dat blijkt dat het dus niet helpt en je lichaam het ook niet meer aan kan. De behandeling wordt gestaakt. Proberen te genieten van de tijd die je nog is gegund, in zijn geval gaan schilderen en daar nog veel plezier uithalen. Nog wat ‘leuke dingen doen’ voor zover je dat nog lukt. En dan uiteindelijk op het verschrikkelijke punt komen dat het niet meer gaat, dat het klaar is en dat je wilt dat het eindigt. Je leven. Anderhalf jaar nadat je voor het eerst met een kuchje naar de dokter ging en dat het begin van dit drama bleek te zijn.

Aan de nabije zijlijn kun je alleen maar machteloos toekijken en het beste maken van de momenten die er tijdens de strijd en tussen de strijd door zijn. Ik hoop voor mijn lief dat hij kracht kan putten, uit de herinneringen aan deze momenten.

Aan het eind van 2010 kan ik alleen nog maar terugdenken aan mijn schoonvader. Op zestigjarige leeftijd werd dit zijn laatste jaar. Hij heeft alles dat hem is overkomen van het begin tot het einde moedig en sterk doorstaan. “Ik ben trots op mijn vader” zei mijn lief eergisteren op zijn crematie. En trots op hem, dat ben ik ook.