HOE IS HET NOU?

Het is dag 11 van mijn laatste chemokuur, na vandaag moet ik nog 4 dagen chemopillen slikken en dan is het ‘klaar’. Dan stop ik in ieder geval met het vergiftigen van mezelf, dan stop ik met het aanvallen van mijn (vooral snel delende) lichaamscellen…

Vanmorgen werd ik wakker met brandende en pijnlijke voetzolen (hand-voet syndroom) en maagpijn. Eenmaal op heb ik rare pijnscheuten in mijn rug (is ook neuropathie zegt de oncoloog) en af en toe op andere plaatsen. Mijn hoofdhuid is rood en pijnlijk. Ik ben al sinds 4 maart niet meer buiten geweest en ik heb er ook geen enkele behoefte aan, want ik ben de hele dag moe en ook lam-treur-lendig…. Die laatste loodjes wegen heel zwaar.

“Hoi Jannie, hoe gaat het nu? Gelukkig heb je het achter de rug!” verschijnt er nu vaak in een app’je, of van degenen die niet ‘in de war’ zijn en begrijpen dat er na het laatste infuus nog 14 dagen chemopillen moeten worden geslikt; “Gelukkig is het de laatste keer, het is nu aftellen.”.

Het is waar, het is de laatste keer. Het eind is in zicht, maar ik voel me down.

Hoe moet het nu allemaal verder? Hoe lang duurt het eer dat mijn lichaam de afbraak door chemo een beetje te boven is? Hoe lang blijf ik nog zo moe? Hoe moet ik mijn lichamelijke conditie (die volledig weg is) weer opbouwen? Hoe moet het met terug gaan naar mijn werk? Hoe kan ik weer verder met ‘gewoon leven’?

Alle lieve mensen om me heen kunnen niet wachten om champagne met me te drinken als de chemo voorbij is, als ‘het’ voorbij is. Ik heb dat steeds vrolijk mee beloofd ‘ja, dat gaan we zeker doen!’, maar ik voel het eigenlijk niet.

Ik ben eigenlijk bang.

Bang voor blijvende klachten, bang voor een nare uitslag bij één van de volgende CT-scans en bang voor het ‘gewoon weer verder gaan met leven’ terwijl het nooit meer zo ‘gewoon als vroeger’ zal zijn.