LIEVE PINKELTJE

Vandaag is het precies elf jaar geleden, dat het allerliefste poezebeest dat je je maar kunt bedenken bij ons kwam wonen. Op vrijdag 23 juni 2007 reed ik vanaf mijn werk naar Montfoort om hem op te halen. De hele weg naar huis met 1 hand aan het stuur, aaide ik hem met de andere hand over zijn kleine koppie, door de tralies van het kattentransportbakje. Mijn hart was al helemaal gesmolten voor Pinkeltje.

En wat hebben we veel meegemaakt met Pinkeltje… Iedereen die mij kent, of zelfs degene die me niet kennen maar hier wel eens (hebben ge-)lezen, weet de verhalen en weet welke band Marcus en ik met die mooie felixkat hebben gekregen. Pinkeltje werd onze Pinkel, ons Pinkelkind, onze schattekat.

Vandaag 3 weken geleden kwam ik terug uit Ibiza en lag mijn schat bij de dierenarts aan een infuus. Precies in die week dat ik weg was is hij hartstikke ziek geworden en is hij helemaal gestopt met eten. Op zondagavond zijn we vanaf het vliegveld meteen naar hem toe gegaan. Hij kirde toen hij ons zag en zo ziek als hij was, lag hij vanuit dat bakje toch kopjes te geven en te spinnen, het was heartbreaking.

Op maandagochtend kregen we een telefoontje van de dierenarts en te horen dat het te ernstig was, Pinkeltje ging het niet redden, we moesten hem uit zijn lijden verlossen…. Onze schat, mijn schat, nog maar net elf jaar geworden. Ik had zo gehoopt dat hij veel veel langer bij ons had kunnen zijn

We hebben in een kamertje bij de dierenarts nog een uurtje met hem kunnen zitten en hem geaaid en gekroeld. Pinkel leek dit ook weer fijn te vinden, maar oh wat was hij ziek dat arme beest. We hebben hem laten gaan, we moesten wel.

Een pootafdrukje in de klei, dat is alles wat we nog van onze Pinkeltje hebben. En heel, heel, heel, heel veel mooie herinneringen.

Oh lieve Pinkeltje, bedankt voor die mooie jaren, je aanhankelijkheid en eigenwijsheid, je liefde en je troost. Je was zo’n uniek poezekind. Wat word jij hier nu vreselijk gemist.