MUREN KRABBEN
Wij zijn bezig met een project in het nieuw te openen Spoorwegmuseum in Utrecht (wordt wAAnzinnig!) en iedere keer als ik er moet zijn dan loop ik door het ‘oude Maliebaanstation’, dat nu geheel in de oude staat wordt teruggebracht en straks de ingang van het nieuwe museum zal zijn. Daar zie ik dan altijd (al weken) een mevrouw in de stelling zitten, die bezig is met de restauratie van de wanden, in de hal van dat station. En iedere keer ben ik een beetje jaloers op haar. Dat lijkt me namelijk zalig; de hele dag een beetje pielen aan die muren, muziekje erbij, op gezette tijden je boterhammetje eten en vooral niet teveel sorres aan je kop…
Zou ik nog om kunnen scholen?
Wordt mooi he?
Er is ruimte genoeg naast haar op de stelling. En je heb vast nog wel ergens een paar “stoute” schoenen staan…
🙂
*naarschoenentuurt*… kweetut niet Mario,
stel dat ik die oude tekeningen er per ongeluk afschuur…
Eerlijk gezecht lijkt het me helemaal NIX om wekenlang met een flintertje papier bezig te zijn, maar ik begrijp je gevoel wel. Af en toe als ik omloop van het werk en van hort naar haar moet scheuren en ik zie dan bijvoorbeeld een tuinman lekker met een hark in de weer, in de zon… dan denk ik ook wel eens…
Maar als ik dan later diezelfde tuinman zie terwijl het ijskoud is en het regent..
Maar het wordt wel mooi daar!!
Echt prachtig