NIEUWS VAN EEN DAG

Vandaag had ik een ‘zware dag’. Het was berehectisch op mijn werk en na een zware bouwvergadering waarin al mijn hersencellen langdurig werden getergd, reed ik in twee uur tijd naar huis, al piekerend over hoe ik dat morgen allemaal moet gaan aanpakken. In de auto luisterde ik ondertussen naar radio I. Een bericht over een ver land, waar een fout weeshuis is ontdekt. Alle kinderen vastgebonden op de vloer, uitgemergeld, met vliegen in hun mond, oren en neus. Een bericht over een boot met vluchtelingen, die zonk in de Middellandse zee. Tweeëntwintig mensen hoogstwaarschijnlijk verdronken, terwijl ze eigenlijk onderweg waren naar een beter bestaan. Een bericht over een dame in Iran. Haar wacht morgen de doodstraf. Zij zal worden gestenigd nadat ze elf jaar opgesloten heeft gezeten. Omdat ze een sexuele relatie had met een man, waar een kind uit is geboren terwijl ze niet met hem was getrouwd. Morgen is het voor haar voorbij. Het stenigen moet volgens de Iraanse wet met zeer pijnlijk resultaat worden uitgevoerd, ze mag niet te snel dood. Dat is haar straf.

Als ik mijn auto bij ons thuis voor de deur parkeer heb ik hoofdpijn van het piekeren over het werk en duizelt het me van de gedachten over allerlei leed, elders op deze wereld. Over mensen die zomaar de pineut zijn, de ene op een nog verschrikkelijker manier dan de andere.

Ik voel me raar.
Wat een rare wereld
en wat is de mens toch een raar soort.