NOG EVEN TERUGBLIKKEN OP IETS LEUKS II

Het was onze eerste Pinkpop en verrek, ’t was de eerste droge sinds vele jaren. Dat maakte het meteen drie heerlijk relaxte ‘kleedjesdagen’. En als je zin had ging je ergens vooraan staan en had je dat niet, dan bleef je lekker op het kleedje liggen en hoorde je het daar wel. Op de camping stonden de tentjes zij aan zij en dat was best heel grappig. De Dixie’s waren erg, maar niet eens zo erg als we hadden verwacht. Zelfs een keertje kunnen douchen en voor de overige dagen hadden we onze verfrissingsdoekjes *grijnz*. En er waren heeeeeeeeeeeel veel leuke bandjes en zij waren minstens zo leuk als 10 jaar gelee op Werchter.

’t Was dag twee denk ik en ik was erg teus. Marcus liep al het hele festival met ons tasje; het tasje met de poet en het fototoestel en zo nog wat dingetjes, maar nu had ik het ineens even beet. Marcus was naar de wc en ik dacht ‘laat ik toch ook maar weer even gaan en daarbij alle Dixie-Ellende trotseren’. De Dixie binnenkomend hang ik het tasje even aan een haakje en ik denk daarbij van alles: ‘Volgens mij weet Marcus niet meer dat ik het tasje even had en misschien schrikt hij zich op dit moment dood dat ie het niet meer heeft en laat ik het nou ook zo meteen niet vergeten want oh wat zou dat erg zijn, ik zie het helemaal voor me, dat zou verschrikkelijk zijn. Let op zo meteen hoor Jans, dat je het niet vergeet!’. ‘Ondertussen je broek naar beneden, zorgen dat je pijpen niet in het nat hangen, beenspieren aanspannen want nee, met je billen die bril aanraken dat wil je niet. Hup, broek omhoog, doortrekken gaat niet, snel wegwezen weer hier.’

Ik loop als een kip zonder kop alweer richting uitgang van het Dixie-terreintje als er iemand achter me aan komt rennen en me op de schouder tikt. “Is deze van jou?” Achter me staat dus een meisjesvrouw, de liefste meisjesvrouw van heel Pinkpop 2006. Ik gil het uit, wat erg! Ik ben gewoon weggelopen ZONDER het tasje! Zij was achter mij de Dixie ingegaan, zag hem hangen en is direct naar buiten en achter me aan gerend. Ik zeg hoe fijn het is, hoe blij ik ben, hoe lief ik haar vind. Zij lacht en zegt; “het is zo erg iets dat mij ook zo had kunnen overkomen en dan zou ik ook zo blij zijn als ik hem weer terughad. Ik ben blij dat ik je nog zag.” Ze verdwijnt weer in de Dixie en laat mij in staat van “high” achter. High van blijdschap dat ik zo’n mazzel heb en dat er zulke fijne meisjesvrouwen rondlopen.

En dat was tussen aaaaaaaaaaaaL die leuke andere,
misschien wel mijn beste pinkpopmoment.