NOG TWEE NACHTJES

Tussen het werken en ons ‘overige druk zijn’ door is het hoofdzakelijk “ohwjee-ohwjee-ohwjee-Zaterdag-gaan-we-Springen” wat hier de klok slaat. Persoonlijk word ik heen en weer geslingerd tussen “het wordt waanzinnig, wat een belevenis, wat een kick zal dat geven en wat tof dat wij dat nu samen gaan beleven” en vlagen van “we zijn gestoord, het is veel te eng, straks gaat het niet goed en we hebben het nét zo fijn seempies“. Bij het bezoeken van de website van de club waar we het gaan doen, schrok ik van een aantal verdrietige berichten in het gastenboek, over een in oktober verongelukte springer en van de week is er toevallig bij een Nederlandse militair OOK al een parachute niet opengegaan! Als je daar over na gaat denken; dat het ook zou kunnen dat je met een rotgang door valt tot je met je snuit op het rulle Rhoonzand tikt, dan word je daar natuurlijk niet vrolijk van! Aan de andere kant worden er door ons en om ons heen constant grapjes over eventuele “mindere-dingetjes-terwijl-je-op-drie-kilometer-hoogte-uitstapt” gemaakt en daar moet ik ondanks alles toch ook wel weer heel erg om lachen. Ik heb me inmiddels wel iets meer in het parachutespringen en met name in de tandemsprong verdiept en als ik dan bijvoorbeeld weer wat antwoordjes lees op “Frequently Asked Questions” van diezelfde SkydiveRotterdam-site, dan krijg ik weer een veel geruster gevoel en heb ik alleen maar weer heel veel zin in de big jump.

Nou moet het weer ook nog even mee gaan zitten,
dan gaan we het doen,
M en ik.