OVER PINKELTJE

“Pinkeltje is een leuke naam!” zei ik tegen mijn lief toen we aan het fantaseren waren over de komst van een kitten. We waren er eerst nog een beetje over aan het dubben. Wat zullen Kinky en Lucifer er van vinden? Wordt drie katten niet teveel? Moeten we het wel doen? “Ja” besloten we, “we gaan het gewoon doen!” We wilden het allebei graag en hakten de knoop maar door. We zouden op zoek gaan naar een kitten en dan het liefst een katertje, want die zijn vaak zo lekker eigenzinnig en ondernemend. En vanaf mijn uitroep tijdens dat kletsen over ‘zullen we?’ was al zeker dat onze nieuwe kitten, wanneer en waar die ook vandaan zou komen, Pinkeltje zou gaan heten.

Ondertussen was Pinkeltje stiekumpjes al geboren, op 26 april, een eind verderop in Montfoort. Ik kwam via collega J. aan het adres van een nestje en toen de kittens 20 dagen oud waren gingen we kijken. Die middag kwamen er via de mail nog foto’s van de drie te vergeven kittens binnen. Ik zag een koppie van een om op te vreten lief klein poezebeest, met een schattig zwart vlekje op zijn neus. “Oooooooh ik hoop zo dat dát dan een katertje is!” zei ik tegen Marcus, want dat stond er niet bij. In Montfoort aangekomen bleek er inderdaad sprake van ieniemienie-balletjes en konden we voor onze favoriet kiezen. Ik fluisterde tegen het dochtermeisje dat de door haar gedoopte ‘Vlekje’ bij ons ‘Pinkeltje’ zou gaan heten. Toen we weer weggingen zei ze dat ze hem ging laten wennen aan zijn naam en vanaf dat moment was Pinkeltje, een door één ieder erkend Pinkeltje.

Op vrijdag 22 juni was de langverwachte grote dag, ik ging met een poezen-transport-bak naar mijn werk en haalde Pinkeltje aan het einde van de werkdag op. Ik vond het wel een lastig idee dat ik dat kleine beestje in één ruk bij zijn moeder vandaan haalde, maar Pinkeltje was zich nog nergens van bewust en kroop nieuwsgierig de poezenbak in. De hele weg van Montfoort naar Rotterdam in de spits kriebelde ik met mijn wijsvinger door de tralies heen op Pinkeltje zijn koppie. Hij was zo lief, klein en zacht, ik werd op slag verliefd.

Nadat Pinkeltje die avond zijn eerste voorzichtige sluipstapjes door de woonkamer deed brak het “Pinkeltje-tijdperk” in volle glorie bij ons aan. Wat een lief innemend beestje bleken we uitgekozen te hebben. En zo bijdehand en ondeugend. Ja, ik klink als een moeder die haar eigen kind het aaaaallermooist vindt en zo is het ook. Ik was en ben helemaal verliefd op Pinkelmans en de moedergevoelens die bij mij nooit een rol hebben gespeeld, zijn er nu in één klap wél en worden met emmers vol op dat kleine pluizebolletje uitgestort.

Naast vreugde en lol hadden bracht de nieuwe zorg voor dat kleine katje ook wel wat ongerustheid en roerigheid met zich mee. Pinkeltje was namelijk heel erg bijdehand voor zijn leeftijd. Na 1 nachtje slapen ging hij de twee trappen in ons huis al met groot gemak op en af en op dag 2 had hij het kattenluikje in de keukendeur ook al door. Daar waar hij de eerste week alleen nog maar een beetje door de tuin scharrelde, zat hij in de tweede week al constant bovenop de schutting. En in de derde week vond hij het interessanter om aan de andere kant van de schutting naar beneden te gaan…. Daar zaten we dan, met een katje van net 11 weken oud, die al over het pleintje bij ons achter heen en weer rende en alle tuinen eromheen bezocht. Ik ben zoveel mogelijk mensen langsgegaan om te vertellen dat dat kleine zwart-witje bij ons hoorde, want ik maakte me best veel zorgen dat iemand hem mee zou nemen. Bleef het nou ook maar bij ons pleintje en de tuinen daaromheen, maar nee hoor, Pinkelmans had ‘no fear’ en ging al heel snel veel verder dan dat. Ik was er niet gerust op, maar we zagen niet echt een mogelijkheid om hem binnen te houden met ons kattenluikje voor Kinky en Lucifer die toch al niet zo blij met onze nieuwe huisgenoot waren en het ons niet in dank af zouden nemen als we dat kattenluikje dicht zouden timmeren. Bovendien leek Pinkeltje zo verschrikkelijk te genieten van alles wat hij meemaakte, dat was ook wat waard.

De volgende weken waren gevuld met toch wel hilarische situaties. Kwamen we een keer ’s avonds laat thuis en keken terloops naar een groepje ‘hangjongeren’ bij ons in de straat. Maar toen we nog eens keken, wie stond er midden in het cirkeltje? Dat was onze Pinkeltje! Bleek dat hij al een vast lid van dat groepje was. Regelmatig stonden er mensen en/of kinderen aan de deur met Pinkeltje op hun arm. “Hoort die hier? Hij zat bij ons binnen!” We hoorden dat hij overdag volop over de straat (aan de voorkant dus brrrr) rende en in bomen klom. We zagen hem zelf, met zijn kleine lijfje en al zijn haartjes opgezet, een grote kat uit de tuin jagen. “Pinkeltje rules!” zeiden we en we moesten er vaak wel om lachen, alhoewel “moeten we dit nou wel zo doen?” en “moeten we hem niet binnenhouden?” ook vaak onderwerp van gesprek was. Ondertussen hadden we binnenshuis al heel veel vaste Pinkel-ritueeltjes en was onze stoere Pinkeltje ook een enorm aanhankelijk, snorrend en kirrend knuffelbeestje met liefdesaanvallen. “Pinkeltje” zei ik vaak “wat ben ik blij dat je er bent, ik hou van je”.

En toen…. toen ging Pinkeltje op maandag 20 augustus om een uur of tien nog door het kattenluikje heen de tuin in. Ik stond er toevallig naar te kijken en zei nog grappend: “Nee joh, Pinkeltje, blijf nou lekker binnen bij ons, ga nou niet weg!” Maar ik zag zijn eigenwijze kontje net als iedere keer door het luikje verdwijnen en wist dat hij met een uurtje wel weer terug zou zijn, zo ging dat iedere keer. Ik ging vast naar bed.

De volgende ochtend ging de wekker en ik wist gelijk dat er iets helemaal niet pluis was. Alleen maar grote katten bij het bed, geen Pinkeltje te bekennen. Een rot-gevoel maakte zich van mij meester. Ik heb voordat ik naar mijn werk ging nog in de buurt gezocht, maar zonder resultaat. Ik hoopte nog dat hij in de loop van de ochtend wel weer zou verschijnen, misschien was hij de avond ervoor ergens binnen gesloten. Maar nee, Pinkeltje kwam in de loop van de dag niet terug en de dagen daarna ook niet. Vanaf de eerste avond hebben we huis aan huis geflyerd, biljetten in de buurt opgehangen en lopen zoeken natuurlijk. Wat voelde ik me verdrietig tijdens die tochten. Iedere keer als we weer thuiskwamen hoopte ik zo erg dat Pinkeltje weer binnen zou zitten, maar het mocht niet zo zijn. We gaven zijn vermissing op bij Amivedi en plaatsten advertenties op allerlei andere websites. We hebben een advertentie met foto in de Alexanderpost laten zetten. We hebben alle dierenartsen en asiels in Rotterdam en aangrenzende plaatsen aangeschreven, we hebben echt van alles gedaan. Maar wat we ook deden, er kwam geen Pinkeltje mee terug, hooguit een paar keer ‘vals alarm’. Ik was er ziek van, ik miste hem heel erg en haalde me de verschrikkelijkste ideeën in mijn hoofd van een Pinkeltje in nood.

Het heeft bijna vier weken geduurd. We waren op een punt van; ‘we moeten verder met ons leven’ en ik probeerde weer wat gezelliger voor mijn lief en voor mezelf te zijn. Ik probeerde wat minder aan Pinkeltje te denken en dat lukte af en toe. Ik had niet veel hoop meer dat ik hem ooit nog terug zou zien, of minstens zou weten wat er met hem was gebeurd. En toen… net toen ik mezelf had voorgenomen me maar bij het verschrikkelijke neer te leggen en te stoppen met ‘zoeken’… toen kwam er ineens een jongen van een jaar of twintig bij ons aan de deur en deed ons een onwaarschijnlijke mededeling. Hij wist waar onze Pinkeltje was!

De jongen en zijn vriend hadden Pinkeltje die bewuste maandagavond zien lopen en hem geroepen. Ze vonden het zielig dat hij daar liep en toen hij vrolijk op ze af huppelde hebben ze hem meegenomen, helemaal naar het huis van die vriend in Schollevaar (een wijk verder)! Sindsdien vertoefde onze Pinkel daar in een galerijwoning op de derde etage en als het aan ‘zijn nieuwe baasje’ had gelegen was hij daar niet meer vandaan gekomen. De moeder van die ene, die het hele verhaal gehoord had, zag bij thuiskomst van een vakantie, een flyer van ons bij de patatzaak hangen. Nadat ze de flyer had meegenomen en bij haar zoon had nagevraagd of dit het katje bij zijn vriend in huis betrof, is ze druk uit gaan oefenen. Eerst bij ‘het nieuwe baasje’ en toen dat niet zo wilde vlotten, heeft ze haar zoon naar ons huis gestuurd.

Het duurde al met al nog zo’n 36 uur eer we ons schatje weer bij ons thuis hadden. We hebben de avond erna (toen we eindelijk het adres hadden bemachtigd) als een stelletje under covers, in de auto voor het huis van de kattendief zitten posten tot hij thuis kwam. Daarna was het snel bekeken. Toen we boven aanbelden, deed hij open MET PINKELTJE OP ZIJN ARM! Wat een ongelofelijk raar moment was dat. Het was echt waar. Pinkeltje leefde nog, Pinkeltje ging weer mee naar huis, Pinkeltje was weer onze Pinkeltje, er was ineens een happy ending aan ons eigen ‘klein (groot) leed’ gekomen. We hebben de jongen nog wel proberen te vertellen wat hij bij ons veroorzaakt had door zijn actie, hij stond maar te knikken en leek het te begrijpen. Het was zelfs een beetje zielig om Pinkeltje zo weer bij hem weg te rukken, maar hij moest maar een eigen katje gaan halen zei ik tegen hem. Het asiel zit er vol van.

En zo was Pinkeltje op 14 september plotseling weer in het huis waar hij hoort. Er zijn wel nieuwe regels, het kattenluikje is toch maar dichtgetimmerd. De grote katten mogen alleen nog naar buiten ‘op aanvraag’ en Pinkeltje blijft binnen tot ie groot is. En wij? Wij kunnen het nog steeds niet geloven en zijn zO BLIJ BLIJ BLIJ BLIJ BLIJ.

Begrijp je?