TE VROEG

Gistermiddag waren we op zijn begrafenis. Het was druk. We luisterden naar zijn stem en gitaarspel, want één van zijn eigen nummers werd gedraaid in het zaaltje. Dat is heftig, tranen vloeien. Later staan we met een grote groep aan zijn graf en nemen stilte in acht, een zee van bloemen rond zijn kist die half boven het graf getakeld staat. De zon schijnt, het lijkt net een mooie dag…

Gisteravond waren we met zijn allen bij onze vriendin. Twee kopieën van hem in de kamer, één van twee en half en één van acht maanden. Zij begrijpen helemaal niet wat er die dag heeft plaatsgevonden, die van twee dartelt vrolijk door de kamer en lijdt ons allemaal af van ‘het’. We drinken bier en wijn en we kletsen. Er wordt niet eens gehuild, maar iedereen voelt ‘het’. Hij hoort hier ook te zijn, hier in deze kamer, hier in het leven van onze vriendin en haar kids. We blijven lang hangen, best lang ja, maar uiteindelijk moeten we toch naar huis en laten we haar alleen…

Het was gisteren helemaal geen mooie dag.
Het was de dag van het einde van een jonge man,
het veel te vroege einde.

Een fucking klotedag, dat was het.