TUTJE(S) ACHTER DE TOONBANK

Vanmiddag moest ik op de valreep nog even in een “sigarenwinkel” zijn om een strippenkaart te kopen. Staat er een heel oud vrouwtje voor me, die net iets heeft gekocht. Ze is alles nog in d’r portomonai en d’r tas aan het doen en babbelt ondertussen maar door tegen de verkoopster. Mij boeit dat niet, echt niet. Tis weekend, ik heb geen haast, laat dat mensie even lekker praten. Maar dan staat er zo’n meisje achter de toonbank met een sjacherijnig gezicht van hier tot Tokio, irriteert zich rot aan dat mens en laat dat dan ook zo merken, verschrikkelijk gewoon.

Ik word daar persoonlijk nogal NAAR van. Want waarom die irritatie? Alsof het voor haar wat uitmaakt, alsof zij er eerder door naar huis kan als het sneller gaat ofzo. Ze gaat mij dan uiteindelijk over het hoofd van dat vrouwtje aan mijn strippenkaart helpen en dat mensje heeft nog steeds niets door, babbelt vrolijk verder en lacht nog even heel vriendelijk naar mij. Ze had het over drie briefjes van 5 die ze nu had, misschien voor d’r kleinkinderen (?) dat vind ik lieF. Terwijl ik naar buiten loop hoor ik haar vragen: ‘heb ik die envelopjes nou in mijn tas gedaan meissie?’ ‘Dat weet ik niet’ snauwt ‘meissie’ terug. wat een TUTJE. Bedenkt ZIJ zich dan niet dat zij er later ook zo bij zal lopen en misschien eens om een praatje verlegen zal zitten?

Tis te hopen dat ze dan een leuker Tutje achter de toonbank treft.