VAN ‘T FELLOWSHIP EN DE TWO TOWERS

Het is inmiddels natuurlijk al hartstikke ‘passe’, maar wij zijn nu pas begonnen aan The Lord of the Rings. Op de een of andere manier trok het ons allebei niet zo, maar als er zoveel ophef over een film wordt gemaakt dan hou je toch altijd zoiets van een ‘je moet het gezien hebben’ idee in je achterhoofd. Dus toen M. de DVD’s te leen aangeboden kreeg besloten we er, enigzins nieuwsgierig naar de magie ervan, toch maar eens aan te beginnen. Vorig weekend hebben we dan de twee DVD’s tellende special edition van deel 1; ’the fellowship of the ring’ bekeken. En nadat we eerst een poosje hadden ‘zitten volhouden’ werden we best een beetje meegesleept in het verhaal en waren we steeds meer benieuwd naar de afloop van dingen. Toch hadden we als eindconclusie dat het geheel enigszins saai was en ook een wel heel erg afgekapt open eind kende voor een speelfilm. “Maarrrr,” hoorde ik van mijn collega’s, “nu gaat het pas beginnen hoor!” Zodoende installeerden we ons gisteravond op de bank voor deel II; ’the two towers’. En daar zaten we dan weer te kijken naar de barre tocht van Frodo, Sam, Gollem en hun andere vriendjes, richting het vuur waar de ring in moet. Af en toe kijk ik opzij naar M. die zijn best doet en nog steeds wil weten hoe het verder gaat, maar ondertussen niet écht geboeid is. Ik kijk weer naar het scherm en probeer me weer op het verhaal te concentreren. Plotseling schrik ik wakker; “hoe gaat het?” “Nou”, zegt mijn schatje “ze zijn druk bezig”. Ik kijk naar de tv en zie wéér een veldslag waarin alle ring-maatjes druk rennen, slaan en steken om de Orks van Saruman uit te schakelen. We moeten lachen en zuchten een tijdje later opgelucht, als de 172-minuten-durende-deel-II-sessie met de aftiteling wordt beëindigd. En nog is de ring niet waar ie wezen moet. We zijn benieuwd naar deel III.