VRIENDSCHAP

Het zal in 1999 geweest zijn dat ze bij ons kwam werken. Ik was in die tijd heel druk met een project in Amsterdam en kwam onregelmatig op kantoor. Zij was intussen geinstalleerd op de kamer waar ik ook zat, al was ze op een hele andere afdeling werkzaam. We waren aan elkaar voorgesteld en we zagen elkaar dus een paar keer per week als ik even aan mijn bureau kwam werken op diezelfde kamer, waar overigens nog meer mensen zaten. Hoe en waarom het precies is gebeurd weet ik niet meer, maar op een middag toen we alleen op die kamer waren, ben ik aan het bureau tegenover haar gaan zitten en beginnen te vertellen. Vertellen wat er met me aan de hand was. Ik had op dat moment namelijk een roerig leven en dat had alles te maken met een onmogelijk moeilijke relatie met een moeilijke jongen, die ik toch niet makkelijk kon laten gaan. Zij maakte iets in mij los waardoor ik ging praten, iets wat ik niet snel deed, zeker niet met collega’s.

En dat was het begin van onze vriendschap. We bleven maar praten en de gespreksonderwerpen breidden zich rap uit, tot ver voorbij mijn probleemtoestanden van dat moment. Ik leerde haar kennen als een hele lieve meid. Grote mond (en soms toch ook weer helemaal niet mondig) maar ienieminie hartje. Ik vond haar heel wijs. Ze luisterde altijd goed naar wat je zei, leefde mee en gaf soms ‘haar visie op de zaak’. Nooit zei ze: ‘ik zei het toch?’ of ‘dat moet je niet doen!’. Dat is iets dat ik erg in haar waardeerde. En een lol dat we ook hadden, als ik eraan terugdenk moet ik weer lachen. We gingen inmiddels ook buiten het werk met elkaar om maar op het werk kletsten we iedere dag wat af. We zijn er zelfs voor gewaarschuwd door ’the boss’ tijdens onze functioneringsgesprekken. Dat was wel een beetje vervelend maar onze vriendschap was een feit en we hadden nergens spijt van.

En zo ging dat een paar jaar door. Ik was inmiddels weer vrijgezel en maakte haar deelgenoot van al mijn avonturen, vrolijkheden en verdrietjes. Ze wist eigenlijk alles van mij. Zij wilde mij koppelen aan de verkoper van haar dierenzaak (wat er gelukkig nooit Écht van gekomen is!) en vertelde mij alles over het wel en wee in haar leven met haar ‘man in spe’ en wat haar verder bezighield. Op haar trouwdag stond ik vooraan en toen ze veel te vroeg beviel van haar mooie dochtertje zat ik ’s avonds bij d’r in het ziekenhuis. Ik was echt gek op mijn collega-vriendin.

En toen ging ze weg bij onze zaak, want ze ging fulltime moederen. En we probeerden vast te houden aan onze vriendschap en belden in het begin nog heel wat af. Op de zaak miste ik haar aanwezigheid heel erg. Ik hield haar op de hoogte van alles wat ze daar nu miste en dat vond ze in het begin zeker nog wel interessant, maar ze had haar leven inmiddels toch ook een hele andere wending gegeven. En ongemerkt, of wel degelijk opgemerkt eigenlijk, verslapte onze band. Het is heel geleidelijk gegaan, maar wel gestaag.

En ik wilde er eigenlijk niet aan toegeven en zij denk ik eigenlijk ook niet. Dan belde ik weer op en zei: ‘dat mag niet gebeuren hoor, laten we gauw weer wat afspreken’. En toch is het gebeurd. En ik weet dat ik er harder aan heb proberen te trekken, harder dan zij. Vaker er naar toe geweest en vaker gebeld. Maar toch ook helemaal niet zo vaak snap je? We hadden het allebei te druk met ons eigen leven en doordat de dagelijkse-werk-band weg was, konden we ‘het’ niet goed vasthouden.

En een paar maanden geleden belde ik haar weer eens op en zei kwasie grappig: “Als je onze vriendschap wilt verbreken, dan moet je dat eerst aanvragen hoor! Dat mag niet zonder overleg!’ en we moesten er om lachen en ‘beloofden weer beterschap’. En M. en ik gingen naar de verjaardag van haar kind en ik zei; “Als je de vijfde augustus maar naar mij komt! Naar mijn verjaardagsfeessie. Als je dan eindelijk maar komt, naar ons huis kijken, daar waar ik nu woon.” En dat zou ze doen.

Maar ze kwam niet. Ik hoorde niets en ze was er niet.

En vandaag belde ik haar op, om te zeggen dat ik daardoor erg gekwetst was. En toen zei ze het; dat ze er geen heil meer in zag. Dat onze vriendschap niets meer voorstelde. Dat ze aan zichzelf merkte dat ze heus wel aan me dacht, maar dat de gedachte niet sterk genoeg was om ook daadwerkelijk te bellen. Om daadwerkelijk in de auto te stappen en eens te komen kijken naar daar, waar ik nu bijna al een jaar woon. Dat we een hele diepe vriendschap hebben gehad en gevoeld, maar dat dat nu weg was. Dat ze haar man niet meer zo ver kreeg om voor dat feestje, ‘dat hele eind naar ons toe te rijden’ en dat ze er zelf ook ’t nut niet meer van inzag. Dat ze nu wel een kinderloos weekend hadden gehad maar dat ze met z’n tweetjes zijn gaan eten en poolen. Dat dat belangrijker was.

Auw…

Ik heb haar gezegd dat ze dat wel eens op een andere manier had kunnen doen. Dat ze minstens de moeite had kunnen nemen om me daar op een eerder moment over op te bellen, dan dat ze me zo had laten zitten. Dat ik h··r nu moest bellen om dat te horen. Dat ik dacht dat we ‘diep genoeg zijn geweest’ om dat nu op een andere manier aan te pakken. Dat ik dat wel had verdiend. En zij gaf me daar gelijk in en bood er haar excuses voor aan.

En ik heb ook gezegd dat ze wel gelijk had over het verwateren, dat wel… en als zij er daardoor geen heil meer in zag, dat het dan ophield. En toen hebben we elkaar uiteindelijk ‘het beste’ gewenst, want we hebben eigenlijk helemaal niets op elkaar aan te merken en we hadden vroeger nooit verwacht dat het nu zo zou gaan. En toen moest ik uiteindelijk voor altijd ophangen. Heel raar.

En toen heb ik de hele middag zitten huilen.

Om vriendschappen
……. en het vergaan ervan… en om deze in het bijzonder.