WAT VIEREN WE?
“We” zijn net bloed wezen prikken en zitten in de wachtkamer bij oncologie. Het duurt nog zeker drie kwartier voordat we door de oncoloog naar binnen zullen worden geroepen voor het bloeduitslag- en pre infuus gesprek.
“Goedemorgen!” wordt er geroepen door een dame achter een voedseltransport-kar. “We hebben hartige en zoete dingetjes, wat wilt u hebben?” Vervolgens gaat ze alle wachtende mensen langs en somt op wat voor hartige en zoete dingen het zijn. Als ze bij ons is kies ik in ieder geval voor zoet. Als ik aan de dame vraag waarom we nu in de wachtkamer al iets te eten krijgen, “normaal is de catering toch alleen op de infuus-afdeling?” zegt ze “Ja dat klopt, maar dit is omdat het vandaag Wereld Kanker Dag is.” Goh… daar zitten we dan met z’n allen, twee aan twee, patient en begeleiding, ‘er een gebakje op te eten’, we zijn erbij, van harte gefelicteerd!
Beetje onzin en galgenhumor natuurlijk, ik wist het niet maar vandaag is het dus wereld-kanker-dag en de website leert dat er van alles wordt georganiseerd rondom deze dag voor patiënten en omstaanders en met betrekking tot geld inzameling.
Om kwart voor twaalf worden we binnen geroepen door de oncoloog. “Ik heb helaas geen goed nieuws” zegt hij. “De bloedplaatjes zijn nagenoeg niet gestegen, maar nu zijn ook de witte bloed cellen beneden het niveau dat ze moeten zijn. Het is dus niet verantwoord om de oxaliplatin vandaag toe te dienen.”
We kunnen dus (alweer) onverrichter zaken naar huis…. Volgende week weer proberen is het plan voor nu. Mijn lichaam reageert dus erg heftig op het infuus en mijn beenmerg is niet in staat geweest om in zes + zeven = dertien rustdagen de bloedcel-huishouding op peil te brengen. De oncoloog verwacht dat het volgende week wel op peil zal zijn, “maar” zegt hij erbij “dat dacht ik voor deze keer ook, dus ik ben nu wel voorzichtiger. Als het volgende week nog niet goed is, dan moeten we eventueel een andere weg inslaan, anders gaat er teveel tijd tussen de kuren zitten.”
Dus ja, wat vieren we vandaag… dat ik me vanmiddag niet in heb hoeven laten vol lopen met die verschrikkelijke chemo, dat ik morgen niet hoef te beginnen met veertien dagen chemopillen slikken, dat ik vanmiddag gewoon een slokje water uit de kraan kan nemen zonder dat mijn keel dichtknijpt van de koude reactie, dat ik gewoon een pen vast kan pakken zonder handschoen aan, dat ik vandaag en de komende dagen geen pijn in mijn onderarm heb en geen getintel in mijn handen en voeten… Ja maar niet heus dan, het is nu wel lekker maar ik heb dit volgende week allemaal nog wel tegoed. En een paar weken later nog een keer.
En misschien kan het volgende week nog steeds niet… en dan moet ik misschien overstappen naar nog zes (!) kuren van pillen in plaats van twee. Dat lijkt me ook heel naar! En misschien kan het volgende week net wel… maar wil ik dan het risico van zo’n nieuwe aanslag nemen wetende hoe heftig het bij mij aankomt? Ook al is het 75%, zal dat echt veel uitmaken?
Misschien, misschien, misschien.
Al die onzekerheden, it sucks.
Er valt niets te vieren.
Och erme. Je hebt er waarschijnlijk niets aan, datgene wat ik hierna ga zeggen, maar toch… bedenk dat ’t allemaal een investering is. Noodzakelijk kwaad, opdat je straks weer een lang leven kan leiden met veel reizen, zonneschijn en liefde. Hoewel ik niet vrolijk word van die chemo verhalen, ook ik heb ’t natuurlijk ook allemaal nog tegoed, is ’t wel fijn dat je het eruit gooit. Misschien voor jezelf iets therapeutisch, en voor ons -lezers- leerzaam en niet te onderschatten.
Ik hoop dat ’t voor de rest mee gaat vallen, en anders iets dragelijker wordt. Sterkte, Jans*! Ik leef met je mee! ♥
*geldt natuurlijk ook voor Marcus 😉
Bedankt Durk… en ja ook sorry voor de wellicht wat ontmoedigende verhalen… maar iedere chemo is anders en iedereen reageert er ook nog eens anders op. Dus laat je vooral niet gek maken door mijn “het eruit gooien” hier 😉
Wanneer gaat jouw behandeling starten?
Ha, ha… Nee hoor, ik ben niet zo gevoelig voor ‘horror’ verhalen, hoor, maak je geen zorgen (doe je ook niet maar dan toch 😉 ). Het was meer een figure of speech. Ik vermoed dat mijn chemo anders zal zijn dan die van jou, als ik het goed begrepen heb duurt die van mij ‘maar’ vier dagen of zo, vervolgens vier dagen stamcellen door een infuus en dan zes weken herstellen.. zoiets.
Wanneer dat allemaal gaat gebeuren hangt van een aantal factoren af waarvan het vinden van een stamceldonor -ergens in Europa- de belangrijkste wel is.
En euh.. blijf schrijven. Ik volg je verhaaltjes met bovengemiddelde interesse, geïntrigeerdheid en compassie.
Fijn dat je niet gevoelig bent voor mijn horror verhalen 😉
Ik blijf ze schrijven (ook met terugwerkende kracht zoals je merkt) want ik merk dat ik dat fijn vind en ik vind het ook fijn om überhaupt weer met mijn weblog/site bezig te zijn.
Ik vind jouw verhaal toch ook wel horrorheftig voor wat ik er nu zo van meekrijg.
Hoop dat de donor snel wordt gevonden.