WEER-ALARM

Ik had dus een afspraak in Emmen en wel om acht uur vanmorgen moest ik er zijn. De planner van het bedrijf waar ik mee afsprak belde nog met de vraag of we er geen tien uur van konden maken. Dat leek mij niet zo’n fijn idee, je kunt beter om acht uur in Emmen moeten zijn dan om tien uur, dan rij je veel lekkerder door op de weg en dan heb je het maar gehad. Dus we bleven bij ons oorspronkelijke plan.

“Moet je wel gaan?” sms’te collega D. gistermiddag “Er is voor morgen een weer-alarm afgegeven!” Ik had zelf helemaal geen radio gehoord of tv meer gezien, het zal wel meevallen toch? Meestal overdrijven ze zo! Marcus daarentegen dacht er ook niet zo licht over, “het wordt een drama op de weg hoor!” en “pas alsjeblieft op, want met sneeuw heb je een lange remweg!” Toen ik vanmorgen om kwart over vijf uit bed stapte keek hij snel uit het raam of het wel verantwoord was me te laten gaan. Geen sneeuw. “Neem een boek mee en een dekentje. En zorg dat je tank vol is!” Ik vond het lief dat hij zich zo om me bekommerde en met mijn wagentje vol voorzorgsmaatregelen vertrok ik om kwart voor zes richting Emmen.

Kwart over acht stapte ik er binnen. Het is een hele afstand, maar geen centje pijn onderweg. Ik reed er in het donker, maar zonder oponthoud naartoe. En op de radio hoorde ik dat het juist in de loop van de dag van Zuid naar Noord over Nederland zou trekken, het noodweer. Heb ik daar even een vooruitziende blik gehad! ;o). Om half elf was ik klaar met mijn bezigheden aldaar en startte peugje voor de terugreis. Het eerste stuk, was alles nog groen en droog, maar al snel kwam ik het vanuit Zuid optrekkende noodweer tegen. Bij strand Mulder de eerste spatjes en van daaruit werd ’t steeds een beetje witter…

Steeds een beetje witter ja…. en op de radio alsmaar die waarschuwingen… en er stonden ook al files, het was inmiddels half twaalf. Het leek me al met al maar het beste om naar huis te rijden i.p.v. naar de zaak (halverwege). Als ik de radio nieuwslezers moest geloven dan kwam ik ’s middags nooit meer thuis, zo’n toestand ging het worden. Dus ik reed de hele weg van Emmen naar Rotterdam in één ruk en het was best grappig om zo van groen naar wit te rijden.

Tegen enen reed ik ons buurtje in en daar was het een wondere witte wereld. Lulu stond ingesneeuwd voor de deur, dus ’t was lekker warm in huis. Ik was blij dat ik er was! De rest van de middag lekker aan mijn eigen tafel zitten werken, met de wetenschap dat hoe gek ’t ook zou worden op de weg, ik er geen last van zou krijgen. Beter!