ZURBERT

We zitten op een Schiermonnikoog’s terrasje, het is zaterdagavond en ’t is Marcus z’n verjaardag. We zitten een beetje te dollen en ik geef hem een lekkere, dikke zurbert*. Oei, dat geeft een raar geluid. Een tafel vol met mannen kijkt en er roept er één dat ie eerst dacht dat ’t wat anders was, maar dat hij toen keek en zag dat ’t goed was. “Ga maar lekker door hoor jongelui” roept ie verder. “Geniet er maar van, zolang het nog kan!”

Ik schrik terwijl ik naar ze opkijk. Komt er rectificatie?

Nee. Ze blijven lachen, knikken en kijken.

Een wijfie van ‘bijna veertig’ en met een grijze uitgroei van hier tot Tokio neemt nog maar een slokje van d’r rosé. Misschien loopt ’t toch nog wel los met het aftakelingsproces…