DE AFDALING

En toen was het zover… Ik had (j)A gezegd dus moest ik ook (g)aan B(eginnen). Zaterdagmiddag om een uurtje of drie arriveerden M. en ik onderaan de mast. Ik was de hele week al ietwat angstig *grijnz* maar toen ik bij aankomst naar boven keek en het daarbij al ernstig hevig duizelde, vroeg ik me echt af wat me in godsnaam bezielde om deze stunt uit te gaan halen. Maar ja, je bent een vrouw en je hebt je eer hoog te houden, dus we stapten na het ondertekenen van de nodige paperassen (ook lekker opwekkend overigens) natuurlijk gewoon in de lift omhoog.

Abseilcollega Eamel had in al zijn optimisme zelfs 2 afdalingen achterelkaar geboekt en die ging als eerste met zijn maat R. naar benee, dus ik had nog iets langer de tijd om me mentaal voor te bereiden (lees: mijn zenuwen op te laten laaien). Ik moet zeggen dat het toen ook allemaal nog wel grappig was, die lolletjes van de instructieboys over oude equipement en dergelijke. Ik kon er best om lachen, ook om het grapje dat ik met een stagiaire te maken had. Hahaha…

Mijn been over de hoge reling. Niet naar beneden kijken! Rustig mijn andere been er bij en mijn voeten laten zakken totdat ik een richel voel. Ik kijk de jongen aan de andere kant van de reling aan en hij verteld mij dat ik nu rustig het touw kan gaan laten vieren. Ohw, ohw, ohw, de zenuwen gieren door mijn keel. Ik laat het touw stukje voor stukje vieren (ZO eng om het los te laten!) en mijn lijf begint naar achteren te hellen. Wat voelt dat touw eigenlijk ruw… hè?! .. met een zo mogelijk nog verschrikter gezicht kijk ik de jongen aan: “Moet ik geen handschoenen aan of zo?!”. Hij verblikt of verbloost niet en zegt: “Dat is een goed idee, kom maar even terug.” maar ik weet dat hij geschrokken is van zijn behoorlijk slordige foutje. 100 meter touw door je blote handen laten glijden is niet echt lekker denk ik, dit doet zijn stage geen goed (;o)). Ik druk mezelf weer tegen de reling aan en zo sta ik dan mijn handschoenen aan te trekken. Boemboemerdeboemboem doet mijn hart.

Nadat ik mijn lijf weer enigszins haaks op de richel heb gemanoeuvreerd moet ik er echt aan geloven. “Ja, doe maar een stap, en nog één, en nog één.” Ik kom met mijn voeten op het glas van de restaurant-ramen. De stage-jongen roept “veel plezier!” en verdwijnt uit het zicht. In de weerspiegeling van het raam zie ik een lijkwit gezicht dat heel moeilijk kijkt. Goh, wat leuk dat abseilen. De mensen achter het glas kan ik slechts vaag onderscheiden, maar die hebben wel lol denk ik. Het is echter niet waarschijnlijk dat ze bij het observeren van mijn panische gedoe, worden verleid tot het boeken van een abseil-ritje. Na nog een klein beetje vieren komen mijn voeten los van de ruiten en ik hoor de instructieboy die in het midden mee naar beneden gaat, zeggen dat mijn benen over elkaar moeten. En dan is het alleen nog maar het touw, de stem van de instructieboy en soms die van Eamel nog wat verderop, waar ik het de komende 100 meter mee moet doen.

Ik was heel blij met de geruststellende aanwezigheid van de instructieboy, die me verzekerde dat ik het goed deed, dat ik écht niet de langzaamste was en dat er écht mensen waren die het er slechter vanaf brachten. Ik heb onderweg op zijn aanraden zelfs ook nog van het uitzicht weten te genieten en we hebben veel grapjes met elkaar gemaakt. Maar constant was er dat ‘enge gevoel’. Het waaide bijvoorbeeld best hard en dan voelde ik mezelf naar rechts gaan en dan golfde mijn angst weer op. “ik zal toch niet kiepen?!”, “gaat het nog wel goed?”, “ik zit nog steeds hartstikke hoog”, “wat een eind!”, “wat duurt dat lang!”. Kortom, ik vond het van boven tot beneden een hele heftige onderneming.

Als ik nog maar een kwart heb te gaan, wordt het ineens beter. Ik ben er bijna, ik durf zelfs naar beneden te kijken en ik zie M. en nog meer lieve, bekende en belangstellende abseil-supporters. Een zucht van verlichting ontsnapt me. Als mijn voeten de grond raken giert de opwinding door mijn lijf en dat heeft daarna nog een hele poos geduurd. Ik vertel iedereen die het wil horen hoe eng het was en hoe het allemaal is gegaan. Ik ben zo trots als een aap dat ik het heb gedaan en ik zal er nog heel lang over blijven opscheppen.

Maarre, of ik het binnenkort weer eens doe?

Dacht het niet.

HET FOTOVERHAAL:

020

Afbeelding 20 van 20