DAG PEUGJE, HAI BLUE POLLIE

Zoals de vaste bezoeker (*grinn*) wel weet, spendeer ik heel wat leuke (lege snelweg, pedaal op de plank, cd’tje op hard, aircootje aan, etc) en minder leuke (volle snelweg, file, pech, flitspaal te laat zien, wegomleggingen, stoplichten op rood, voorligger op mijn bumper, etc) uurtjes in mijn bolide. En “mijn bolide” is ZwarT en het is (tegenwoordig) een PeuG….

Vorige week echter, kreeg ik inene door dat het 3-jarige lease-contract toch maar niet met 1 jaar verlengd ging worden en dat ik een nieuwe moest/mocht gaan bestellen. In feite leuk nieuws natuurlijk, een nieuwe wagen is altijd welkom. Maar wel een beetje jammer, dat ik dat vorige week pas hoorde, het leasecontract gisteren afliep en de nieuw uitgezochte (zwarte peug) pas in oktober wordt afgeleverd….

Wat een geluk *kuch* dat er bij ons net een andere wagen in het magazijn stond, die was ingeleverd door M. die ergens anders zijn kansen gaat beproeven (helaas, want is.. ehh.. was mijn favo-collega). Ik kuchte dus al bij voorbaat ja… want het is een donkerblauwe PoLo en das dan nog tot daar aan toe (mijn eerste auto was een Polo) maar hij heeft nix van de “luxe” waar mijn peugje aan voldoet, geen airco, geen centrale deurvergrendeling, geen elektrische ramen, geen carkit en geen boxen achterin. Mijn kuchje ging echter verder in een Megahoestbui, op het moment dat ik écht ging kennismaken met mijn blik-huis voor de komende vier maanden… Ik moest eerst ongeveer 20 keer aan het hengsel trekken eer de deur openging, vervolgens zat ik binnen en gingen beide deuren niet meer open, zodat ik een collega moest bellen om me te komen bevrijden. Toen ik eindelijk aan het starten toekwam, ging ‘ie’ vreselijk piepen en met zijn olielampie knipperen. Voorzichtig naar de dichtstbijzijnde pomp en daar met een vriendelijke man, de boel bijgevuld, waarna blue Pollie nog immer bleef piepen….

Dat doet ie nu nog steeds, iedere keer als ik start. Als ik een stukje rij, houdt het piepen godzijdank op en ietsjes later verdwijnt dan ook het knipperende lampje. De deuren zijn echt een crime. Bij willekeur gaan ze open, maar niet van harte. Er zit een radio in, waarvan het display iig onleesbaar, maar er komt geluid uit, dat wel. Vandaag belde ik met M.: …. “hoe heb je in godsnaam nog met een goed humeur kunnen rijden in dat barrel? en hoe zit dat met die deuren?” … M.: “ohw, ja … dat was ik ff vergeten, je moet aan het hengsel trekken, de deur naar binnen drukken en dan 4 cm naar beneden halen”…

Afijn, ik zal toch maar vriendjes worden met blue Pollie, je moet wat,
maar maandag mag ie wel voor een lekkere grote onderhoudsbeurt, daar is ie wel aan toe.

…… en vandaag kwamen dan de boze mannen van de
leasemaatschappij en ze reden mijn peugje op hun wagen……….

En ik dacht nog even terug aan al die luxe van binnen…. en aan die speciale momenten, die we samen hebben beleefd. Zoals toen we samen op een geldtransportwagen inreden (eerlijk) een jaartje of twee geleden. Of aan onlangs, toen we samen op de foto gingen, in de polder. Ja, we stonden er heel goed op. En toen ik vingeroefeningen deed en hij onze voorganger weer perse op de kont moest kussen, etc, etc, etc, alles passeerde de revue….

…… en ik wuifde met mijn zakdoekje,
………. Dahaaaaag Peugie, met je fijne, soepel te openen deurtjes….