HERSTELLEN GEBLAZEN

dinsdag 24 november 2020

Yeah, het is de ochtend na de operatie en om 6:00 uur had ik al een katheter-verwijdering aan bed, dus dat was weer een mooi begin van de dag 😉

Check dan het kaarsje in rendier op mijn kastje. Zat in het pakketje van mijn lieve collega’s, nu ‘brand’ er dus continue een kaarsje naast mijn bed. Ik ben d’r heel blij mee.

Lekker ontbijten dan eerst maar, met mijn eetlust is deze ochtend na mijn operatie niets mis.

Ja en hoe gaat het dan verder zo’n dag… je ligt hoofdzakelijk maar een beetje rond te kijken. Er is een zaalarts met een heel gevolg langs geweest (mijn buik zag er volgens ‘hen’ goed uit), de chirurg is nog even langs geweest (mijn buik zag er volgens hem ook goed uit). Er is een fysiotherapeut langs geweest en ook nog een maatschappelijk werkster… De verpleging komt regelmatig langs om mijn temperatuur, zuurstofgehalte en bloeddruk te meten, of om me een paar pilletjes te geven. Mijn overbuurman is vertrokken, naast me is er een buurman bij gekomen. Ik kijk een beetje op mijn iPad en ik lig een beetje te soezen en oh ja, af en toe druk ik op mijn morfinepomp…

Dit is zo leuk! Gisteren al, toen ik na de operatie weer terug was op de kamer, kreeg ik een stapeltje kaartjes… en vanmiddag kwam er alweer een stapeltje bij! Wat blijkt, je kunt op de website van het Ikazia ziekenhuis heel makkelijk en snel een kaartje bij een patiënt laten bezorgen. Je kiest een kaartje, typt de tekst die je er in wil hebben en vult in wie de patiënt is en op welke afdeling hij of zij ligt. Vervolgens wordt je tekst handgeschreven in het kaartje overgenomen en gaat het kaartje naar de patiënt. Super toch? Marcus heeft het woord verspreid onder de geïnteresseerden, zij konden hier heel makkelijk gehoor aan geven en ik heb allemaal lieve kaartjes te lezen… een tip voor iedereen die een bekende in het Ikazia heeft liggen. *KLIK!*

Dan wordt mijn diner geserveerd, jippie! een echt lekkere warme, vegetarische maaltijd. Het meisje van de opname-avond had er echt niet veel van begrepen. In de keuken van het Ikazia staat een hele goede chef en er is dagelijks ook een vegetarische maaltijd beschikbaar, op verzoek zelfs veganistisch of geschikt voor welke dieetwens dan ook.

Daar zijn mijn moesje en m’n zus, met hilarische verhalen over hoe ze met veel verdwalen over gangen, contact met verplegers en een voor mijn moeder aangesleepte rolstoel, uiteindelijk op afdeling 4D zijn aangekomen. Het is een hectisch en supergezellig half uurtje. Ik knap daar echt van op 😀

woensdag 25 november 2020

Goedemorgen dan, nacht twee na de operatie is achter de rug… Het blijft toch lastig hoor slapen in een ziekenhuis, zelfs voor zo’n normaal gesproken makkelijke slaper als ik. Vooral die piepende infuuspompen iedere keer. HeeeeeeL irritant.

Over infuuspompen gesproken dan, ik ben vanmorgen losgekoppeld van de mijne. Van morfinepompen zijn we nu over op morfine tabletten. Standaard 2 per 24 uur en als ik last heb mag ik iedere 4 uur vragen om een extra pilletje, een escape’je noemt de verpleging het 😉

Het is heerlijk om van die pomp verlost te zijn, lekker douchen zonder die rijdende kapstok die aan je hand vast zit.

Naast alweer een stapeltje kaartjes krijg ik ook nog twee pakketjes! Één met een boek en één met een mooie ballon. Zo lief allemaal!

Mijn lieve Marcus is gearriveerd, we mogen weer een half uurtje kletsen. Ik heb hem mooi nieuws te vertellen, want als mijn bloed morgenochtend weer is geprikt en de uitslag is goed dan mag ik morgenmiddag naar huis!

Ja mijn bezoek halfuurtje valt samen met etenstijd, dus praten en eten tegelijk. Het is weer lekker. Check het bakje rechts bovenin mijn dienblad. Marcus heeft mijn favoriete snack meegenomen!

Ik ben weer ‘alleen’, als het goed is dus mijn laatste nacht in het ziekenhuis… Het heeft even geduurd (een dag of twee en meerdere bezoekjes van de TD) eer mijn tv en headset het goed doen, maar vanavond ga ik eens flink tv kijken 😉

Ik ben echt blij met mijn lichtje.. hij doet het nog steeds.

donderdag 26 november 2020

Daar zijn we weer, helemaal fris en fruitig en met mijn derde nieuwe pyjama aan. Vandaag is de grote dag, als mijn bloed goed is mag ik naar huis.

Je wordt wel verwend als je in het ziekenhuis ligt hoor, ik geniet nog even mijn warme drank met lekkers aan bed. Ik zit in een soort eet, opknap, punten programma en daarom krijg ik de hele tijd lekkere dingen bij de koffie en thee.

Ik ben aan het tafeltje gaan zitten en kijk nog maar eens goed naar mijn onderkomen van de laatste dagen. Ik vond het nogal een avontuur, dit hele ziekenhuisverblijf. De operatie natuurlijk, maar ook alles daarom heen. Sowieso alles wat ik zelf allemaal voor het eerst heb ervaren; klysma’s, een infuus, een katheter, allerhande controles en medicatie en anti trombose injecties, maar ook het contact met de verpleging in dat alles en het contact met je kamergenoten. Je ligt daar ineens met z’n allen op zo’n kamer en krijgt van alles van elkaar mee. Pijn, verdrietjes, angsten, alles rondom de poep en plas avonturen en ongelukjes… Ik maak een hele diepe buiging voor de verpleegkundigen want ik vind ze echt super kundig en lief. Ik heb veel ‘dingetjes’ zien gebeuren en ik heb ze even zo vaak horen zeggen “Geeft niks!” en dat vind ik heel, heel erg mooi.

Laatste lunch hier, als het goed is. De bloeduitslag is nog niet binnen, dus ik weet het nog niet helemaal zeker.

Ja! Ik weet het zeker, mijn bloed is goed en ik mag naar huis. De infuusaansluiting is nu ook verwijderd en de apotheek is langs geweest met een tasje voor thuis. Ik ga mijn spullen inpakken en dan is het wachten op Marcus.

Ik ben wel heel erg blij dat het allemaal zo voorspoedig gaat en dat ik geen last heb gekregen van al die mogelijke complicaties, die de chirurg toen in dat eerste gesprek heeft toegelicht. Geen stoma, geen verstopping, geen darmen die niet op gang komen, geen slang door mijn neus om mijn maaginhoud te legen, geen darmlekkage, geen bloeding, geen infectie. Ik voel me, ondanks de diagnose darmkanker die ik kreeg, nu toch een Lucky Girl. Met ook veel dank aan de chirurg natuurlijk – en – laten – we – duimen – dat – het – allemaal – zo – blijft – uiteraard.

Het is drie uur, Marcus is gearriveerd. Let’s go home baby!