SPECIAAL

Het weekend begon afgelopen vrijdag met een wel heel speciaal etentje. Samen met nog twee andere ‘oude’ vriendinnen ging ik namelijk uit eten met onze gezamenlijke vriendin A. Om te vieren dat ze thuis is en dat ze dat dus weer kan; “met vriendinnen uit eten zijn in een restaurant en met hen kletsen en lachen over het vroeger en het nu”. Het is alweer zes en een halve maand geleden dat we ons allemaal kapot geschrokken zijn omdat zij toen op een onbezorgde vrijdagavond plotseling met een hersenbloeding op de IC van Dijkzicht is beland. A. is al bijna 25 jaar een vriendin van me en die gebeurtenis en het hele traject wat er op volgde heeft heel veel impact op me gehad. Waanzinnig blij ben ik, dat ze er nog is en dat ze weer gewoon kan praten en ‘alles weet’. Dat heeft er een tijd lang namelijk heel anders naar uit gezien. Maar vrijdag was het dus leuk en blij, we hebben druk gekletst en veel lol gehad in het restaurant. En gevierd dat ze er weer is; onze vriendin.

Later in de auto, als we met z’n tweeën zijn, dan komt er weer een andere kant naar boven. De kant waar we het de afgelopen tijd steeds meer over hebben. Haar kant. Zij is buiten bewustzijn geraakt om heel veel later weer wakker te worden en langzamerhand te ontdekken dat ze ineens een heleboel dingen niet meer kan. Dat ze niet kan lezen, dat ze nog maar half zicht heeft aan 1 kant. Dat ze een korte termijngeheugen van likmeversje heeft. Dat ze niet kan autorijden en niet naar haar werk kan. Dat ze niet weet hoe ze haar kinderen straks met hun huiswerk moet gaan helpen. En het ergste van alles vindt ze; dat ze niet weet hoe het af gaat lopen…. Ze weet niet hoe ver die ‘mankementen’ nog op gaan knappen.

Ze verteld in één adem lachend; hoe ze haar vijf-jarige zoontje tegen zijn oudere broertje hoort zeggen; “dat kan ze toch niet lezen” of “dat vergeet ze toch weer” en fronsend; dat ze haar werk, 40 km verderop, weer gewoon op wil pakken. Ze vertelt dat ze baalt als mensen zeggen “dat ze geluk heeft gehad” en dat ze het soms zo raar vind dat iedereen ineens zoveel liever en aanhankelijker tegen haar doet.

En ik snap het allemaal. En ik doe toch weer heel lief tegen haar en vertel nog eens hoe het was toen zij ‘er niet was’. En we spreken af, dat we gauw weer afspreken. Terwijl we dat vroeger eigenlijk veel minder deden. En ik rij weg. En ik hoop heel hard dat haar mankementen nog zo heel vreselijk veel verder gaan opknappen. En ik voel me raar.

Alles is zo betrekkelijk
en er is niets wat wij daar aan kunnen veranderen.

.