‘T VERHAAL VAN DE SPRONG

Ja en dan had ik nog steeds een verhaal te vertellen. Het verhaal van DE sprong. Want M. had zo’n spannende “Valentijnsonderneming” geregeld, dat ik hem vervolgens dan maar een potje kalmeringspillen cadeau deed. En daarna werd het dus een onrustig weekje van nachtjes tellen en één twee families in rep en roer. Zelfs oppervlakkige werkrelaties leefden mee en toen was daar DE dag.

M. trok de gordijnen open en daar was zowaar een blauwe lucht: “ohhhw baby we gaan!” Het was de hele week namelijk ook al van dat wisselvallige weer geweest en we waren bang *grijnz* dat het eventueel niet door had kunnen gaan. Maar alsof het speciaal voor ons geregeld was, die ochtend was het nog niet bewolkt en regenachtig, dus om elf uur zaten we in de auto richting Zestienhoven.

Ondertussen toch wel wat bibberend bij Skydive Rotterdam aangekomen werden we goed opgevangen door de jongen achter de receptiebalie (de ‘wij zijn straks nergens aansprakelijk voor’-formulieren die we moesten tekenen even daargelaten) en binnen no-time lagen we in een parachutepak en -tuigje, met onze buiken op een plankje onze vrijeval-houding te oefenen. Ik moet zeggen dat de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zich daar op de komende parachutesprongen verheugde en het feit dat de twee tandemmasters “het al 20 jaar deden” ons best een stuk geruster op een goede afloop stemden.

Dan zitten we ineens hoog in de lucht, met z’n tienen opgepropt in een heel klein vliegtuigje. M. en ik ieder wijdbeens op een bankje met de ruggen tegen de ‘meesters’ aan en de rest gewoon een beetje in en op elkaar, ieder met hun eigen parachute. Ik zit inmiddels al in een soort roes, af en toe kijk ik naar M. en knijp in zijn hand. Ik maak grapjes tegen mijn ‘meester’ Ronald, zeg dat ik er vanuit ga dat hij zelf ook niet levensmoe is en vraag of ik straks gewoon mag schreeuwen. Ik heb me inmiddels ook al stilletjes afgevraagd of we überhaupt die vliegreis zelf gaan overleven, want het vliegtuigje gaat maar heeeeeeel langzaam van ’tsjoeketsjoek’ naar boven. En aan de andere kant lijkt het allemaal zo normaal, een van de heren stapt op 2 kilometer hoogte al uit en de anderen kunnen niet wachten totdat we op de 4 kilometer hoogte zitten en ze mogen springen.

Het is zover, we zitten op de goede hoogte en de schuifdeur wordt opengegooid; hup hup hup daar gaan de losse springers. De laatste drie wachten (aan de vleugel hangend) op elkaar en springen dan zwaaiend, met hun ‘ome jan’ in het midden naar benee. Daaahaaag! En dan moet Marcus, mijn Marcus! Samen met zijn achterhanger schuifelt hij naar de uitgang. Zijn benen bungelen al in het gat, de ‘meester’ schreeuwt nog even dat zijn rug hol moet zijn en trekt zijn hoofd naar achter. Ene, tweeje… ze verdwijnen uit mijn zicht. Geen tijd om na te denken, ik ben zelf al aan het schuiven richting uitgang. Oh mijn god, wat is dit raar. Mijn benen bungelen uit het vliegtuig. Hol die rug, armen gekruist en hoofd naar achteren. Het is een herrie van jewelste, ik word naar achteren getrokken en dat is dan de ‘eeeene’, bij ’tweeje’ stort ik naar beneden.

AAAAAAaaaargh….ik ben aan het vallen!!! Ik draai mijn hoofd weer iets naar benee en zie heel erg in de verte het groen van het weiland, maar daar ben ik totaal niet mee bezig. Het is herrie, het is koud, het is een enorme kracht die je voelt op je lichaam. Inmiddels heb ik mijn armen wijd als een vogel want mijn achterhanger heeft twee klopjes op mijn schouders gegeven. Het is niet te beschrijven, dat rare gevoel van het naar beneden storten. Het lijkt enerzijds niet hard te gaan, zo hoog ben je in de lucht, maar je voelt het wel aan je lichaam en je hoort de herrie van de wind. (Later hoor ik wat de snelheid is geweest; de vrije val duurt zo’n 40 seconden (LANG!) en je valt met zo’n 200 kilometer per uur (HALLO!!) naar beneden.) Dan DE ruk van de parachute, Wauw! we worden ineens enorm heen en weer geslingerd, want we stoppen dus met vallen, we zijn gered.

Plotseling is het stil.

Behalve dan dat ik zelf nog aan het “uitgillen” ben, hoor ik helemaal niets meer, de herrie van de wind is weg. “Ben je er nog?” schreeuw ik naar de man op mijn rug, want die vergeet je gewoon tijdens het vallen. Gelukkig bevestigd hij dat hij er nog is hahaha. Ik kom bij, we zijn aan het zweven, we lijken bijna niet meer te bewegen. Ik mag even sturen en geniet van het uitzicht. Onder me zie ik Marcus gaan, hij is bijna beneden en gaat landen. Echt tof om te zien.

Dan gaat het plotseling weer snel, hoe dichter je bij de grond komt des te sneller lijkt het allemaal weer te gaan. We moeten landen in de grindcirkel, ik hoef niets te doen, alleen op aangeven van mijn tandemmaster, mijn benen goed omhoog trekken. Nu! Ik kijk in het verschrikte gezicht van mijn zus, we gaan recht op het groepje toeschouwers af! Ze stuiven uit elkaar, mijn zus maakt tijdens het wegrennen nog een mooie foto van de grond. Achter me hoor ik ‘shit!’ en voordat ik zelf toch nog heel zacht op de grond land hoor ik ‘plok!’ Mijn achterhanger raakt het paaltje! Ik maak het allemaal niet echt bewust mee, wat wil je; ik beleef net het heftigste moment dat je je kunt voorstellen. Pas later als ik losgekoppeld ben en opgestrompeld (lamme benen van de spanning) zie ik dat hij zijn broek heeft opgestroopd en over zijn scheenbeen wrijft. Ik vind het rot voor hem, maar ik ben eerlijk gezegd wel heel blij dat hij mij wél pijnloos op de grond heeft gedropt. Mijn parachute-ervaring is in ieder geval niet bedorven door een lelijke blessure en met hem bleek het later gelukkig ook mee te vallen. We waren op het laatste moment nog ‘geschept’ door de wind en daarom een paar meter te ver naar rechts terechtgekomen, midden in het rijtje publiek, dat gelukkig op tijd de benen nam.

Wel lachen daarover natuurlijk later, ik had mijn zus tenslotte beloofd “te proberen niet op haar hoofd te landen“. En bijna deed ik dat dus juist wel. Het was sowieso urenlang lachen en gillen en napraten. Het hele weekend door eigenlijk (en nog!). M. en ik delen het nu, de heftigste ervaring; uit een vliegtuig storten en pas op het laatste moment gered worden door een parachute.

Bedankt lief, ik vond het gewELdig!

HET FOTOVERHAAL:

0050

Image 31 of 60